FIRST SUNDAY OF ADVENT 2007

Meron po akong sinabihan: “Ilang tulog na lang Pasko na?”

Sagot niya: “Oo nga eh. Ubos biyaya na naman.”

Ubos biyaya na naman.

Ganyan ba ang tingin natin sa Pasko? UBOS BIYAYA.

Dahil magastos; dahil maghahanda; dahil maraming inaanak; dahil maraming christmas party; dahil maraming exchange gift; dahil maraming nanghihingi ng donasyon.

Kapag ganyan po ang tingin natin sa Pasko,

mababaw ang pagdiriwang natin ng Pasko.

Kaya nga paala-ala ng ebanghelyo ngayon: MAGBANTAY!

Magbantay sa mababaw na pagdiriwang ng Pasko.

Kapag ang Pasko ay pagbibigay lamang ng aguinaldo sa mga inaanak

at walang pagbibigay ng sarili sa Diyos, mababaw ang iyong Pasko.

Kapag ang Pasko ay pagsha-shopping lamang ng mga bagong damit at sapatos, at walang pagbabago ng sarili, mababaw ang iyong Pasko.

Kapag ang Pasko ay pagtanggap lamang ng bonus, at walang pagbabahagi sa mas nangangailangan, mababaw ang iyong Pasko.

Sabi ng isang paring kaibigan ko,

hindi malalim ang diwa ng Pasko dahil nilalaktawan natin ang diwa ng Adbyento.

Ngayon po ay unang linggo ng Adbyento.

Apat na linggung paghahanda para sa Pasko.

Kaya lang nung September pa lang Pasko na tayo.

Kaya nalalaktawan natin ang Adbyento.

Ang Adbyento ay paghihintay. Ang Adbyento ay paghahanda.

Paghihintay at paghahanda sa pamamagtan ng pananahimik at pagninilay.

Mababaw ang pagdiriwang natin ng Pasko

Kasi nilalaktawan natin ang diwa ng Adbyento.

Mababaw ang diwa ng Pasko

Dahil hindi na tayo marunong manahimik at magnilay.

Ang diwa ng pasko ay tunay na pagmamahal, pagpapakumbaba at pagbibigay.

Magbantay laban sa mababaw na diwa ng Pasko.

Pumasok sa tunay ng Diwa ng Adbyento.

Matutong manahimik at magnilay.

Ito ang wala sa mababaw na pagdiriwang ng Pasko.

TUNAY NA DIWA NG P-A-S-K-O

Christmas has become too commercial. What has become of the real reason for the season? Here are some tips to recover the spirituality of Christmas.

Paglalagay ng Belen

Ang Belen ang nagpapaalala sa atin ng tunay na kahulugan ng Pasko: ang pagparito ng Diyos. Hindi na tayo kailanman mag-iisa, dahil sa kapanganakan ni Jesus sa sabsaban, ang Diyos ay sumasaatin. Ang Belen mas mahalaga kaysa Christmas tree, kaysa parol, kaysa kay Santa at Rudolph. Kung tunay kang Kristiyano dapat meron kang Belen sa bahay mo ngayong Pasko.

Araw-arawin ang Simbang Gabi hangga't maari

Ang paghahanda sa Pasko ay hindi lamang paghahanda sa mga pagkain, o sa mga aguinaldo, o sa mga regalo, o sa mga party. Pinakamahalaga ang ispiritwal na paghahanda, at ito ang halaga ng Simbang Gabi. Ito ang paghahanda ng ating mga puso para isilang dito si Kristo.

Subukang Makipagkasundo

Ang kapanganakan ng Anak ng Diyos sa sabsaban ay simula ng pakikipagkasundo ng tao sa Diyos. Kaya’t lalung nagiging makahulugan ang Pasko kung ipinagkakasundo natin ang mga ugnayang nasira, nawasak, o nalayo. Ang pagkakasundo natin sa isa’t isa ay salamin ng pakikipagkasundo natin sa Diyos.

Kakambal ng Pagbibigay ang Pagmamahal

Kapag Pasko kaliwa’t kanan ang bigayan; aguinaldo sa mga inaanak, exchange gift sa eskuwelahan at opisina, basket of groceries sa mga mahihirap, at marami pang iba. Walang saysay ang pagbibigay ng regalo sa kapwa kung dahil lamang sa nakagawian, o dahil ginagawa ng karamihan, o dahil nahihiya dahil niregaluhan ka. Kung tayo ay magbibigay ng regalo, siguraduhin nating dahil tayo ay nagmamahal, tulad ng pagmamahal ng Ama sa sangkatauhan kaya sinugo ang kanyang bugtong na anak na isilang sa daigdig na ito.

Oportunidad Magpasaya

Ang madalas na batayan ng masayang pagdiriwang ng Pasko ay kung masaya tayo. Pero ang sukatan ng tunay na pagdiriwang ng Pasko ay kung nakapagpasaya tayo ng kapwa; kung nakapagpasaya tayo ng magulang, ng mga anak, ng mga kaibigan, ng mga nangangailangan. Ang pasko ay para sa lahat, hindi lamang sa mga may pambili ng krismas tree o krismas layts. Lalung makahulugan ang pasko kung marunong tayong magbahagi ng saya sa iba.

Ibalik sana natin ang tunay na diwa ng P-A-S-K-O.

HONESTY PAYS.

It may be difficult. It may put you in uncomfortable situations, earn you some enemies, or even force you into circumstances that you would rather not be in, but honesty will bring you a very long way in terms of relationship. It may bring pain, but the rewards, oftentimes for the long term, in terms of depth and meaning in a relationship are infinitely more fulfilling. Honesty definitely pays, and pays so much more.

NOT A HAIR ON YOUR HEAD WILL BE DESTROYED

A homily prepared for the teachers and deaf students of La Salle Greenhils, November 28, 2007, 8:00 PM.

Marianette Amper is in Grade 6. She was 12 years old. They were poor. She has experienced hunger. On November 2, 2007, she hanged herself. She committed suicide.

Why would a twelve year old girl want to die? Children like her does not commit suicide. They go to school. They learn addition and subtraction; they learn math. They learn water cycle and scientific names; they learn science. They learn HeKaSi. Children her age play patintero, piko, chinese garter, jackstone, or for the more techy ones, video games and internet games. But they do not kill themselves. Why would a twelve year old girl want to die?

The papers say because of hunger and poverty. The Mayor of Davao City says, she could have been raped. Whatever circumstances led her to such a tragedy, I am quite sure in Marianette's heart she lost hope. She lost the hope that things will get better for her and her family, the hope not to experience hunger anymore, the hope not to be imprisoned by misery.

Being different in this world can bring so much difficulties and challenges. Not being able to hear and communicating through Sign Language, can mean suffering, pain and much sacrifice. But do not loose hope. The gospel today tells us, "You will be hated by all because of my name, but not a hair on your head will be destroyed." Ni isang hibla ng iyong buhok hindi maaagnas.

My dear teachers, I salute you for choosing this more difficult task of sharing your knowledge to deaf students. This is truly a call within a call. May you be true bringers of hope to your deaf students.

My dear deaf students, it is a fact that because you are different, you would have to travel extra miles in order to fulfill your dreams and become the best that you can be. But do not loose hope. Believe in the fidelity of God, for he hears the cry of the lowly.

Whenever a person, much more a child, looses hope and takes his or her own life, this is an insult to our faith, for we believe in an ever-loving and faithful God. Let us share this faith to all and hope will not be lacking anymore.

MAY PANGARAP ANG TRANSFI

This is an article to be published on the December issue of the newsletter of the Transfiguration of Our Lord Parish. It explains the meaning of the new Vision-Mission statement of the parish. The Vision-Mission statement was formulated on Nov. 17 and 18, 2007 the heads [incoming and outgoing] of the ministries and organizations of the pastoral council. This article also sheds light on the connection of the Vision-Mission statement, the strengths, weaknesses, and priorities of the parish.

May Pangarap ang Transfi

Sa loob ng isa’t kalahating araw, tatlumpu’t siyam [39] na mga parishioners ng Transfi [dagdag pa ang kura paroko at dalawang facilitators] ang nagsama-sama sa 4th floor ng Diocesan Center Building sa Lantana, Cubao, para sa isang pastoral planning. Sama-samang sinuri ang kalakasan ng parokya, gayun din ang kahinaan, at inilista ang mga priorities na dapat bigyang pansin. Maraming kuru-kuro, marami ding tawanan. Ilang beses nagdebate, ilang beses ding nagbahaginan ng karanasan. Hanggang mabuo ang isang panibagong Vision-Mission Statement, ang Core Values, at mga plano para sa pagpapatupad ng mga priorities.

Ano ang hamon ng ating bagong Vision-Mission Statement? Nasaan ang Transfi ngayon at saan patungo bilang isang pamayanan?

Vision-Mission Statement [VMS]

Ang basic structure ng ating bagong VMS ay hango sa dating VMS na nabuo noong panahon ni Msgr. Romy Ranada. Ito ay tanda ng pagkilala sa mahalagang kontribusyon ng nakaraan ng parokya at sa kahalagahan ng pagpaptuloy ng mabubuting gawain at programa nito. Sa lumang VMS, ang nakasaad ay “pagmamahal, pag-asa at pananampalataya.” Samantalang sa bagong VMS, tanda ng pagkilala sa pagbabago ng panahon at ng mga kasalukuyang hamon na dapat harapin ng Transfi, ito ay naging “pagmamahal na naglilingkod, pag-asang ibinabahagi at pananampalatayang buhay.”

Ang panimula ng ating bagong VMS, “Isang pamayanan ng mga alagad ni Kristo,” ay hango sa VMS ng diyosesis ng Cubao at sa mahalagang dokumento ng simbahan sa Pilipinas na kung tawagin ay Acts and Decrees of the Second Plenary Council of the Philippines [PCP II]. Ito ay tanda na hindi maaring mabuhay ang Transfi ng hiwalay sa diyosesis ng Cubao at sa lokal na simbahang Katoliko sa Pilipinas. Malinaw na paala-ala ito na ang Transfi ay may mahigpit na ugnayan sa mga katabing parokya, sa buong diyosesis, at sa kabuuan ng Simbahang Katoliko.

Isang pamayanan ng mga alagad ni Kristo

Si Kristo ang sentro ng pananampalataya at buhay ng isang Krisitiyano. Siya ang simula at katapusan. Siya ang mabuting balita at tagapagbalita. Siya ang Panginoon at Diyos natin. Bawat isa sa atin dahil sa Binyag ay tinawag na sumunod sa kanya; maging alagad. Personal na “oo” ang kailangan para sumunod sa kanya. Responsibilidad ng bawat isa na sikaping matulad kay Jesus at huwag malayo dahil sa kasalanan. Ang pagiging alagad ay personal na pagsunod pero hindi indibidwal, dahil tayo ay tinatawag na maging isang pamayanan ng mga alagad. Misyon natin bilang isang parokya ang magtulungan upang ang bawat kasapi ay lalung makasunod kay Kristo, matularan ang kanyang halimbawa, at maging mabuting Kristiyano sa salita at sa gawa.

Nabubuklod

Dahil kalooban ng Diyos na tayo ay maging isang pamayanan ng mga alagad ni Kristo, ang isang tanda ng pagtahak natin sa tamang landas ay ang ating pabubuklod-buklod; ang ating pagkakaisa. Hangga’t may pagkakanya-kanya sa ating pamayanan alam nating hindi pa natin nasusunod ang kalooban ng Diyos. Ayon sa evaluation ng mga nakasama sa pastoral planning ang kalakasan ng Transfi ay ang pagkakaisa ng pari, ng mga lider layko at ng mga myembro ng iba’t ibang organisasyon. Subalit kailangan pang palawakin ang pagkakaisang ito. Kaya isa sa mga lumabas na priority ng Transfi ay ang pakikiisa ng mas maraming parokyano sa buhay ng pamayanan; lalung higit ang pakikiisa ng kabataan at ng pamilya.

Sa lahat ng ating gawain at mga programa lagi dapat isaalang-alang kung paano paiigtingin ang pakiisa ng mga parokyano. Ito ay isang tanda ng patuloy nating pagbubuklod.

Kasama ni Maria

Tulad ng nakakaraming Pilipinong Katoliko hindi mawawala ang pagmamahal natin sa Mahal na Birheng Maria. Malinaw sa atin na sa pagsisikap nating maglakbay ng sama-sama bilang isang parokya, sa hangarin nating tuparin ang kalooban ng Diyos, at sa paglalakbay tungo sa kanyang paghahari, kasama natin ang mahal na Inang Maria, na siyang aakay sa atin patungo sa kanyang anak at ating Panginoong si Jesus.

Tatlong mahahalagang sanga ang napapaloob sa ating VMS: pagmamahal na naglilingkod, pag-asang ibinabahagi at pananampalatayang buhay.

Pagmamahal na naglilingkod

Ang lahat ay tinatawag magmahal. Ang lahat ay marunong magmahal. Subalit ang sentro ng VMS ay ang pagmamahal na nakikita sa paglilingkod. Pangarap ng Transfi na maging isang pamayanang nakatutugon sa pangangailangan ng mga parokyano. Kaya nga isa sa mga priorities ang pagtatalaga ng mas marami pang programa para sa mga nangangailangan. Subalit una sa lahat, kailangang suriin kung ano ang dapat unahing tugunan sa napakaraming pangangailangan na nakikita natin sa ating paligid.

Pag-asang ibinabahagi

Sa ating paligid ngayon, marami ang nawawalan ng pag-asa. Kung pag-uusapan ang mga namumuno at kasapi ng iba’t ibang organisasyon sa Transfi, laging nariyan ang pag-asa. Subalit sentro ng VMS ang maibahagi ang pag-asang ito sa mga pinanghihinaan ng loob sa anumang kadahilanan. Kung tutuusin, ang pagpapatibay ng ating mga programa sa mahihirap, ang pagpapatibay ng ating mga area sa pamamagitan ng BEC, at ang pagpapalawak ng pakikiisa ng mga kabataan at pamilya sa buhay ng parokya ay mga konkretong paraan upang maibahagi ang pag-asang nasa ating puso na dulot ng kaligtasang bigay ng Diyos. Sa bandang huli, hangad natin na sila rin ay makapagbahagi ng pag-asang ito sa iba.

Pananampalatayang buhay

Ang pananampalataya ay biyaya ng Diyos. Hindi tayo makalalapit sa kanya kung hindi niya tayo binigyan ng kakayahan. Gayun din naman, ang pananampalataya ay tugon natin. Kung ayaw natin, hindi ipipilit sa atin. Bilang tugon, may tungkulin tayong palaguin, gawing matibay, at gawing buhay ang ating pananampalataya. Hindi lamang sa salita, o sa loob ng simbahan, o sa loob ng misa, bagkus ang buhay na pananampalataya ay isinasabuhay sa gawa, nagliliwanag saan man naroon, tahanan man, iskuwelahan, o trabaho, at namumunga ng kabutihan sa iba’t ibang larangan ng ating buhay, personal man o panlipunan.

Nauunawaan ng Transfi na mahalaga sa isang panampalatayang buhay ang tuluy-tuloy at mahusay na Paghuhubog. Kaya nga priority ng Transfi ang pagtataguyod ng isang makabuluhang programa para sa paghuhubog, pangkalahatan man o particular sa mga lider nito. Gayun din, ang isang tanda ng pananampalatayng buhay ay ang isang masiglang pamayanan, kaya ang katuparan ng pakikiisa ng lahat ng mga parokyano, lalu na ng mga kabataan at pamilya, at ang paglago ng mga pamayanan sa kapitbahayan [BEC] ay malilinaw na tanda na ang pananampalataya ng Transfi ay buhay.

Hamon

Lubos ang pasasalamat natin sa Diyos sapagkat pinagkalooban tayo ng mahuhusay na lider layko, mga aktibong miyembro ng mga organisasyon, at ng maayos at magandang simbahan. Nakita ang pagkakaisa ng lahat ng magsama-sama upang mag-plano para sa parokya. Subalit ang magagandang salitang ito ay mababale wala kung hindi aangkinin ng lahat ang Vision-Mission Statement, ang Core Values, at ang Priorities ng Transfi. Gaano man kagaling ang ating mga pinuno, kung hindi tutulungan ng lahat ng parokyano, wala ring mangyayari.

Dalangin kong huwag manatiling magagandang salita ang lahat ng ito, bagkus maging buhay sa ating mga gawa. Huwag sanang mabulok sa papel, bagkus mamunga ng pagmamahal na naglilingkod, ng pag-asang ibinabahagi, at ng pananampalatayang buhay.

Ito ang pangarap ng Transfi. Ito ang misyon ng bawat parokyano. Ito ang hamon ng kasalukuyang panahon. Sama-sama nawa nating tuparin ang pangarap ng Transfi.

PANALANGIN NG TAGA-TRANSFI

Panalangin para sa katuparan ng bagong Vision-Mission Statement ng Transfi.

Ama naming mapagmahal,

tinawag mo kami bilang mga alagad;

tinipon mo kami bilang isang pamayanan.

Wagas na pag-ibig

ang paanyaya mo sa amin;

mamunga nawa ng paglilingkod

ang aming pagmamahal.

Matibay na pag-asa

ang kaloob mo sa amin;

maibahagi nawa namin ito sa lahat

ng pinanghihinaan ng loob.

Buhay na pananampalataya

ang hamon mo sa amin;

pagtibayin nawa ito ng paghuhubog

at maipangalat sa lahat.

Kasama ni Maria,

patuloy nawa kaming mabuklod at magkaisa,

sa pamamagitan ni Kristo, kasama ng Espiritu Santo,

magpasawalang hanggan.

Amen.

KRISTONG HARI

Ano ang itsura ng mga imahen ni Kristong Hari? Nakaupo sa isang magarang trono. May koronang ginto. Nakadamit ng puti at pula.

Ano ang tunay na itsura ni Kristong Hari ayon sa ating ebanghelyo ngayon? Ang trono niya ay krus. Ang korona niya ay tinik. Walang damit. Hubad.

Ito ang tunay na larawan ng ating hari.

Hindi siya hari dahil pinakamagara ang kanyang trono.

Hindi siya hari dahil pinakamaganda ang kanyang korona.

Hindi siya hari dahil pinakamahal ang kanyang damit.

Si Kristo ay hari dahil pinakadakila ang kanyang pagmamahal.

Isang pagmamahal na handang mamatay kahit sa krus.

Isang pagmamahal na hindi binawi sa harap ng koronang tinik.

Isang pagmamahal na hubad, walang pagbabalatkayo, totoo.

Kung si Kristo ang ating hari, tinatawag tayong magmahal tulad niya; magmahal sa Diyos at sa kapwa. Isang dalisay na pagmamahal na hindi babawiin sa harap ng hirap, handang ialay kahit magpasan ng krus. Isang pagmamahal na totoo hanggang kaibuturan ng puso.

Isang pagmamahal sa ligaya at dusa. Kung isang pagmamahal na hanggang ligaya lang, kung isang pagmamahal na babawiin kapag dusa na, hindi pa si Kristo ang ating Hari.

MARKET MENTALITY

Jesus drove out from the temple area those who were selling things. They have made it a den of theives.

The cleansing of the temple is a call to respect churches. But in a more personal note, I believe the cleansing of the temple is also an invitation for the cleansing of the self. Eventhourgh Churches are not turned into a market place but oftentimes we bring the market mentality inside the church, in prayer.

In the market there is the mentality of buy and sell - in order to get something one has to give something. In the market in order to get what we want we but it, we give money. In the market we give to get. Sometimes this mentality is brought into prayer. Because we give something to God or to the Church, time, talent, or treasure - we expect to get somethin in exchange. This is where frustration and anger come in when we do not get what we pray for. Because we think we ought to get. But the call of Jesus is different. If the market mentality tells us to give in order to get, Jesus tells us to give without expecting to get anything in return.

In the market, the goods are more important than the seller. Mas mahalaga ng tinda kaysa tindera. In prayer the opposite is true - the giver is more important than the gift. Sometmes we approach prayer focused on the graces that we want to get, that we shall ask for, that God should give us.We forget that the primary grace of prayer is an ecounter with the divine presence and getting close to God. Sa simbahan, mas mahalaga ang tagapagbigay kaysa ibinibigay.

Even without vendors and sellers in the church, cleansing is necessary whenever we bring the market mentality in prayer. In the market we give in order to get, but in the church we give without expecting to get anything in return. In the market the goods are more important than the seller, but in prayer the giver is more important than the gift.

The Church may not be a marketplace, but our hearts could succumb to the market mentality. We ask the Lord to cleanse our hearts.

YOU HAD ME AT MY WORST.

Meron daw matagal nang may boyfriend at girlfriend. Kailangan ng space nung babae kaya nag-break up muna sila kahit ayaw ng lalake. Pagtagal-tagal nagkaroon ng bagong girlfriend yung lalake, na kinagalit naman ng dating girlfriend. Umaasa pa rin yung dating girlfriend na siya pa rin ang pipiliin nung dating boyfriend; umaasa siya na siya na lang. Ayaw ng lalaki. Sabi nung lalake,"You had me at my best. She had me at my worst." Yan ang sabi ni Popoy kay Basha. Yan ang sabi ni John Loyd kay Bea sa pelikulang... hehehe... you guessed it right... One More Chance.

To be loved when you are at your best, that is expected. To be loved when you are at your worst, that is a mystery. That is taking risk at its worst. That is leaping into unknown. In more ways than one, that is genuine love.

When a mother forgives a daughter after eloping with a man whom the mother does not like, after giving birth to a child, left alone by the child's father and no contact with her mom for a year, that is being loved at your worst. That is genuine love.

When a husband takes her wife back, after leaving him and with her children for abroad and taking a husband there for convenience, after stopping remittances for the children, and after getting ill abroad decides to return, that is being loved at your worst. That is genuine love.

When a parent embraces a child, after squandering the family's money in drugs and booze, after abusing siblings and friends, after putting the family's reputation in jeopardy, that is being loved at your worst. That is genuine love.

Being loved at your worst. That it what happens everytime we go to the Sacrament of Reconciliation. Being in touch with our weaknesses and confessing all our mistakes and sinfulness, we are at our worst. But God, through the priest, embraces us with his merciful love. God absolves our sins. God loves us most when we are at our worst, not because he approves of our worst, no, but because he knows how much love we need to get out of our worst and take the first step towards our best.

God loves us. And he loves us even at our worst.

"Joy is what catches you by surprise, from a source that is quite other than where you are pursuing it."

from the book by Fr. Ronald Rolheiser

ANG BAGONG VISION-MISSION STATEMENT AT CORE VALUES

Ang bagong Vision-Mission Statement ng Transifugation of Our Lord Parish:

ISANG PAMAYANAN NG MGA ALAGAD NI KRISTO NA NABUBUKLOD KASAMA NI MARIA SA PAG-IBIG NA NAGLILINGKOD, SA PAG-ASANG IBINABAHAGI, AT SA PANANAMPALATAYANG BUHAY.

A COMMUNITY OF DISCIPLES OF CHRIST, UNITED, WITH MARY, IN LOVING SERVICE, SHARING HOPE, AND IN LIVING FAITH.

Dahil sa Vision-Mission statement na ito tatlo ang Core Values ng parokya:

Paglilingkod, Pagbabahagi, at Pagsasabuhay

Loving Service, Sharing Hope, and Living faith

THE INSUFFICIENCY OF ANYTHING ATTAINABLE

From the time I read what was to become the name of my multiply site [the insufficiency of anything attainable], there has always been a lingering desire to translate it into Tagalog. I have been toying with some Tagalog words, but none has satisfied what I am looking for.

Finally, this morning I had the chance to think about it and inspired by the gospel reading today [that talks about the end times, i.e. the end of Jerusalem, of the cosmic world, and of individual existence... hahahaha... bigat!], an insight came to me that allowed a more or less acceptable Tagalog equivalent.

ANG KAKULANGAN NG LAHAT NG KAYA NATING ABUTIN... Lahat ng kaya nating gawin dito sa lupang ibabaw, lahat ng kaya nating tuparin, pagsikapan at pagtrabahuhan, lahat ng kaya nating abutin, laging may kakulangan, laging kapos, dahil ang kaganapan at lubos na katuparan ng ating buhay ay makakamit lamang sa piling ng Diyos. Diyos lamang ang makapupuno ng kakulangan. Sa Diyos lamang ang lubos na katuparan.

Only with God can there be genuine sufficiency. Only God is sufficient for us. Everything else in this world will be insufficient even our highest, noblest, most meaningful attainment, or acheivement.

Kaya nga anumang ligaya dito sa lupa ay laging may kakambal na luha. Kaya nga ang ginhawa dito sa buhay laging may kasamang sakripisyo at dusa. Kaya nga ang buhay ay walang hanggang pakikibaka at paglalakbay, dahil anumang kaya nating abutin dito sa mundo laging kapos, laging kulang. Sa piling lamang ng Diyos ang lubos na kaganapan.

Don't get me wrong. Of course, it is our duty to live our lives here on earth according to the will of God; it is our duty to do our best that the graces of God entrusted to us will bear fruits of goodness and holiness, but we should not forget that the fullness of goodness and holiness can only come from God. Anything we attain in this life even with God's grace will be insufficient for only with God can there be absolute and total sufficiency. Amen.

THE KINGDOM AMONG US

The gospel today tells us that "The Kingdom of God cannot be observed. [...] For behold the Kingdom of God is among you."

The Jews expected a political kingdom. They expected a revolution that will overthrow the domination of the Romans and so bring power and authority to the Jews. A revolution that will end the rule of the Romans over Jerusalem and the surrounding places, in order to establish a Jewish government. But this is not the plan. This is not the Kingdom Jesus came to established.

Jesus proclaimed a kingdom of God where faith and love are primary. It is first and foremost a revolution of the heart. It is a kingdom founded not in power or subjugation, but in love. And so, found in the kind of relationships we have. A relationship that is rooted in being deeply connected to God, and so, rooted in faith. A kingdom that is expressed in the way we live our life of faith.

Relationship and lifestyle - this is how we realize among us God's Kingdom. A loving relationship and a lifestyle of faithfulness - this is how the world knows that we are citizens of the kingdom.

THE GIVER AND THE GIFT

Sampung ketongin. Sampung humingi ng milagro. Sampung gumaling. Isa ang nagbalik. Isa ang nagpuri sa Diyos. Isa ang nagpasalamat. Sabi ng Panginoon, "HIndi ba sampu ang gumaling? Nasaan ang siyam?"

Nasaan ang siyam? Walang nabanggit sa ebanghelyo. Pero sigurado, dahil sila'y gumaling sila ay nagsaya at nagalak. Ipinagmalaki ang milagro sa pamilya, sa mga kaibigan, sa mga kakilala, taong naglimos sa kanila. sa mga taong nandiri sa kanila, sa mga taong umilag sa kanila, sa mga taong nangutya sa kanila, sa mga kapwa ketongin. Ipinagmalaki ang milagro. Ipinagmalaki ang handog, nakalimutan ang pinanggalingan ng milagro. Nakalimutan ang pinaggalingan ng handog.

The message of the gospel is simple: the a GIVER is more important than the GIFT. Mas mahalaga ang nag-aabot ng handog kaysa inaabot na handog. Mas mahalaga ang nagbibigay ng biyaya kaysa sa biyayang ibinibigay. Mas mahalaga ang naghahandog kaysa sa reagalong handog. Si Jesus ang nagpagaling, pero mas mahalaga si Jesus kesa sa pagpapagaling. Si Jesus ang nagbibigay ng kailangan natin, pero mas mahalaga si Jesus kesa sa ibinibigay. Anumang biyayang bigay sa atin ng Diyos ay kasangkapan upang mapalapit tayo sa kanya, upang maging matibay at mahigpit ang relasyon natin sa kanya.

Naransan mo na bang mahingan ng tulong ng isang kaibigan, na pagkatapos mong maibigay ang hinihingi ay hindi ka na papansanin na parang hindi kayo magkakilala? Dahil mas mahalaga ang ibinibigay kesa sa nagbigay. Naranasan mo na ba magkaroon ng kaibigan na naaalala ka lang i-text kapag may kailangan sa iyo, na kung wala naman kailangan ni anino hindi nagpapakita? Dahil mas importante ang sagot sa pangangailangan kesa sa nagbibigay ng sagot.

The GIFT should bring us closer to the GIVER.

MASTER AND SERVANT

May mga salita na may kakambal. May mga salitang maiintidihang mabuti kung miintidihan ang kaugnayang salita. Halimbawa, "tatay", mas maiintidihan ang ibig sabihin nito kung uunawain ang salitang "anak". Dahil ang tatay ay hindi tatay kung walang anak, at ang anak ay hindi anak kung walang tatay.

Ganyan ang salitang "lingkod" o "servant." Mas mauunawaan ang ibig sabihin nito kung iintindihin ang kakambal na salita, kung iindindihin ang kaugnay na salita. Ano? "Panginoon" o "master." Ang isang lingkod ay lingkod dahil siya ay may kinikilala at sinusunod na panginoon, at ang panginoon ay may responsibilidad sa mga nasasakupang lingkod.

What defines a servant is his relationship with the master. And so what defines a Christian is our relationship with Jesus.

Sabi ng ebanghelyo, tayo ay mga lingkod ni Kristo? Si Kristo ang ating Panginoon. Kamusta na ang relasyon natin kay Kristo? Personal ba? May paglago ba? Totoo ba? Malalim ba? Mahigpit ba? Matibay ba? Buhay ba? Kamusta na?

DIYOS NG BUHAY, DIYOS NG PAG-ASA

Marahil nakilala na natin si Marianette Amper. Narinig na natin sa radio, o nabasa sa dyaryo, o napanood sa t.v. Sino si Marianette Amper? Siya ay isang estudyante sa grade 6, 12 years old. Noong November 2, siya ay nagpakamatay.

Kapag nakakarinig tayo ng kuwento ng isang taong nagbigti, nalulungkot tayo at nanghihinayang kahit hindi natin kakilala. Nalulungkot tayo dahil nawalan siya ng pag-asa.

Pero kapag isang bata ang nagbigti, labing dalawang taung gulang, grade 6, hindi lang tayo nalulungkot, o nanghihinayang, NAKAKAGALIT. Bakit magbibigti ang isang bata? Ang isang batang dapat ay nag-aaral at naglalaro, bakit kahirapan at gutom ang iniisip? Bakit kailangang magpakamatay?

Bakit nagbigti si Marianette? Sabi sa dyaryo, siya ay nagbigti dahil sa kahirapan at gutom. Sa kanyang murang edad alam nyang walang magandang trabaho ang tatay nya. Alam nyang maliit lang ang kinikita ng nanay nya. Sa kanyang murang edad naranasan niyang di makapunta sa paaralan o sa simbahan dahil walang pamashe. Naranasang di mapagbigyan ng isang daan para sana sa project, dahil walang wala ang kanyang tatay. Sa murang edad ni Mariannette naranasan niyang hindi kumain ng tatlong beses sa isang araw. Sa kanyang murang edad naisip nyang hindi na bubuti ang kanilang kalagayan. Maaga siyang nawalan ng pag-asa.

Yan ang tunay na nakakalungkot – ang mawalan ng pag-asa. Kapag walang pag-asa walang dahilan para mangarap. Walang dahilan para magsikap. Walang dahilan para maghanap ng paraan. Kapag walang pag-asa wala ng dahilan para mabuhay pa.

Meron tayong kasabihan, “Habang may buhay may pag-asa.” At sabi ng ebanghelyo ngayon, “Ang Diyos ay hindi Diyos ng mga patay, kundi Diyos ng buhay, at ang lahat ay buhay sa kanya.” Ang Diyos natin ay Diyos ng Buhay. Siya ay Diyos ng Pag-asa.

Malayo sa Marianette sa atin, siya ay taga-Davao. Pero naniniwala ako na maraming Marianette sa paligid natin. Marami ang nawawalan ng pag-asa dahil sa kahirapan at gutom. Hihintayin pa ba nating sila ay ma-dyaryo, o ma-radyo, o ma-tv? Hihintayin pa ba natin silang magbigti? Tayong mga nainiwala sa Diyos ng Buhay, Diyos ng Pag-asa, may tungkulin tayong magbigay ng pag-asa sa kanila – sa pamamagitan ng pagmamalasakit, pagtulong, pagbibigay.

Dahil tayo ay bayan ng Diyos, tayo ay bayang puno ng Pag-asa. Sampal sa ating pananampalataya kapag may taong nawawalan ng pag-asa, dahil ang pagkawala ng pag-asa ay pagkawala na rin ng presensya ng Diyos.

WHEN JOY AND HOPE DIE

When someone commits suicide, the spirit in our humanity feels down. But when a 12 year old girl hungs herself because of poverty and hunger, our spirit do not only feels down, hope and joy somehow die in us. When a 12 year old girl commits suicide, there is something terribly wrong, not with the girl, but in the society that killed not only her life, but her hope and her joy. I cried when i read this. I pray that these tears will make me want to share and do more. Sana. Sana.

Girl who killed self lamented family’s poverty in diary

By Nico Alconaba
Inquirer
Last updated 10:00pm (Mla time) 11/07/2007

DAVAO CITY, Philippines -- A 12-year-old girl, who became despondent over her family’s poverty, hanged herself inside their makeshift house a day after her father told her he could not give her the P100 she needed for a school project.

Using a thin nylon rope, 12-year-old Mariannet Amper hanged herself in the afternoon of November 2. She was a sixth grader at the Maa Central Elementary School.

Her father, Isabelo, 49, who was out of job as a construction worker, said Mariannet asked him for P100 which she needed for school projects, on the night of November 1. He told his daughter that he did not have the money yet but he would ask his wife if she could get some money for her. The morning after, however, he was able to get a P1,000 cash advance for a construction work on a downtown chapel.

By the time he got home, Mariannet already lay dead.

"Duda nako nga tungod ni sa kalisod namo (I suspect that she did it because of our situation)," Isabelo said.

Going through Mariannet's things, her parents saw her school "talaarawan" or diary.

In her October 5 entry, Mariannet wrote: "Parang isang buwan na kaming absent. Hindi na kasi nakin (sic) binibilang ang absent ko. Hindi ko namalayan na malapit na pala ang Pasko." [It feels as if we’ve been absent for a month. They’re not counting my absences anymore. I just realized that Christmas is just around the corner.]

Isabelo recalled that in that week, Mariannet skipped school as they did not have money for her food and transportation allowance.

"We did not have any money and I didn't want Mariannet and her younger brother (Reynald) to walk to school," he said in Bisaya.

But Isabelo clarified that Mariannet was absent for only three days. "For her, three days was like one month," he said.

On October 14, Mariannet wrote in her diary: "Hindi kami nakapagsimba dahil wala kaming pamasahe at nilalagnat pa ang aking tatay kaya nanglaba na lang kami ng aking nanay." [We were not able to hear mass because we did not have fare money and my dad was sick with fever. So, my mom and I just washed clothes.]

Along with her diary, the Ampers also discovered a letter Mariannet wrote for the GMA 7 television program "Wish Ko Lang [I just Wish]."

"Gusto ko po sana magkaroon ng bagong sapatos at bag at hanapbuhay para sa nanay at tatay ko. Wala kasing hanapbuhay ang tatay at nagpa-extra extra lamang ang aking nanay sa paglalaba," she said in her "Wish Ko Lang" letter. [I wish for new shoes, a bag and jobs for my mother and father. My dad does not have a job and my mom just gets laundry jobs.]

"Gusto ko na makatapos ako sa pag-aaral at gustong-gusto ko na makabili ng bagong bike," she added. [I would like to finish my schooling and I would like very much to buy a new bike.]

That letter, apparently written while Mariannet was still 11 years old, was never sent to "Wish Ko Lang."

"We never knew that our daughter had dreams for us," Isabelo said.

Isabelo's wife, Magdalena, works part-time "repacking" odong and misua in a nearby factory, earning at least P50 a day. She also does laundry jobs on the side, receiving P100 to P150.

Isabelo, on the other hand, is in and out of work.

"I'm already old, no one would want to hire me," he said.

The Ampers live in a hillside community at the back of the Yñiguez Subdivision in Maa District. They do not have electricity and water supply.

Of the seven children, only Mariannet and Reynald are left with their parents as most are grown up and have families of their own.

Even with only two children left to feed, the Ampers still have a hard time surviving.

A neighbor said that even in this "mostly poor" neighborhood, the Ampers were being discriminated against.

"Ayaw makipaglaro ng ibang bata sa kanila dahil madudungis daw sila," the neighbor said. [The other kids do not want to play with them because they’re dirty.]

"Mahirap na nga sila, ni-reject pa ng ibang kapitbahay," she added. [They’re poor and they’re rejected by their neighbors.]

Domus Dei, Domus Ecclesiae

Fill in the blank: Ang simbahan ay tahanan ng _____________.

Ang madalas na sagot? Tahanan ng Diyos. Yan ang ibig sabihin ng templo - bahay ng Diyos. Tama po ito. Ang simbahan ay tahanan ng Diyos, kaya sa simbahan makakatagpo ang presensya ng Diyos. Sa wikang Latin ang tawag dito DOMUS DEI.

Pero hindi ito ang orihinal na pagkaunawa sa simbahang bato. Bagong tinawag na Domus Dei ang simbahan ito ay tinawag munang DOMUS ECCLESIAE, na ang ibig sabihin ay tahanan ng simbahan [simbahang tao o ang tinipong mga anak ng Diyos].

Ang simbahang bato ay tahanan hindi lamang ng Diyos, kundi ng simbahang tao. Dahil sa simbahan nagkakatipon ang sambayanan. Sa simbahan nagpupuri ang sambayanan, nagpapasalamat, nakikinig ng salita ng Diyos, nagdiriwang ng binyag, kumpil, kasal, ordinasyon, sa simbahang bato nakakatagpo ng simbahang tao ang kanyang Diyos. Kaya nga ang presensya ng Diyos ay nakakatagpo hindi lamang sa dinasalang tinapay at alak, o sa pari, o sa tabernakulo, o sa banal na salita. Ang presensya ng Diyos ay makaktagpo rin sa gitna ng sambayanang nagkakatipon sa loob ng simbahan.

The church is the home of the gathered community. And so, unity, mutual respect, compassion for the needy, mutual help, concern for the other, friendship, service for others, all these should be at home in the church. But oftentimes, sadly, the opposite is true: what rests in the church is divisions, intrigues, competition, lies, fabricated stories, politics, insecurity, and everything else that hinders genuine community.

Ang simbahang bato tanda ng presensya ng Diyos dahil ito ay tahanan ng Diyos. Mana pa, ang simbahang bato ay tanda rin ng tunay na pagkakaisa dahil ito ay tahanan ng sambayanan. Ang presensya ng Diyos na makakatagpo sa simbahang bato ay mamunga nawa ng presensya ng Diyos sa ugnayan at pagkakaisa ng simbahang tao. Amen.

"Ang pagnarap, napag-iipunan."

ang sabi ng tatay ko.

"Allow God to use you without consulting you."

by Blessed Teresa of Calcutta.

This requires a truly radical surrender to the will of God. It is always easier to follow if we know, if we understand, if we are included in the decision making. Allowing ourselves not to be consulted makes following and doing more difficult. But the truth is in radical surrender to the will of God, we may not know the where and the how, but we know the who, that the one who will use us is trustworthy and He will not lead us astray. Amen.

BLESSING

Jesus went to the house of Zacchaeus. This is the usual gospel used in the rite of blessing a home. What happened to this visit of Jesus? What kind of change happened? Did Zacchaeus' house turned into a temple? No. Zaccheaus promised Jesus, "Behold, half of my possessions, Lord, I shall give to the poor, and if I have extorted anything from anyone I shall repay it four times over." What was previously a man who took everything he can in exacting taxes from his fellow Jews, now commits half of his possessions and would return what he amassed four times more. Jesus' visit inspired a change of heart, a return to the Lord, a genuine and commited turning away from sin, and turning towards God.

This is the real fruit of blessing - conversion of the heart. Oftentimes we asked our homes to be blessed because there are evil spirits. We want them vanished. We asked rosaries, prayer books, and crossed to blessed because we want place them in our pockets or in our bags to force away danger, accidents and bad luck. But the real fruit of blessing, of homes or any other equipment of man, is the return of man to God. Everytime we bless "something," we also bless the person who own's that something, or the one who will us it. Everytime we bless things, we also bless the person.

God's blessing is not a talisman that protects us from danger; nor a feng shui gadget that puts in order the flow of nature in order to let good luck in; nor a lucky charm that will makes our wishes or prayers come true. Blessings remind us ther no material thing in this world that cannot be of use to the conversion of the human; a conversion that turns away from sin and turn towards God, whole-heartedly, in faith and trust.

DRIVING MR. LARRY

Hindi ko matandaan kung kelan ko huling ipinagdrive ang tatay ko. Pero kahapon ng hapon, driver ako ng tatay ko. Ang tatay ko ang naggturo sa akin magdrive. Binuhay niya ang pamilya niya sa pamamagitan ng pagdra-drive [Meycauayan Papapsok ang unang linya ng jeep, tapos naging Monumento-St. Francis, tapos naging taga-deliver ng saging galing sa pier, tapos naging taga-hakot ng paninda sa Divisoria, tapos taga-order ng tsitsirya sa Malolos, ng tinapay sa Hagonoy, tapos naging Van for hire, hatid o sundo sa airport, aattend ng kasal sa Pampanga, at kung saan-saan pa]. Noong elementary ako, kapag tinatanong ano ang trabaho ng tatay ko, ang lagi kong sagot, driver - kahit graduate ng accounting ang tatay ko, kahit bookkeeper ng mga tindahan sa Monumento at Surbaran ang tatay ko, kahit nag-made to order skinless longganisa ang tatay ko, kahit may ari kami ng isang karinderia, dalawang tindahan ng mani at isang restaurant [na pag gabi nagiging inuman, sayang elementary pa lang ako nun, hindi pa puedeng uminom, libre sana ang beer, hehe]. Ang lagi kong sagot, driver. Kaya maiintindihan ninyo kung bakit "big deal" na kahapon ng hapon, Nov. 1, 2007 mga alas-singko ng hapon, pinagdra-drive ko ang tatay ko.

Habang nagdra-drive ako, pagkatapos ng isang swabeng over take na "by the book", sabi ko sa kanya: "Pa, parehas ba tayo mag-drive?" Walang sagot. Ngumiti lang. Ganun naman ang tatay ko, pala-ngiti at tahimik lang. Pero nung hapong iyon madaldal. Nagkuwento siya tungkol sa sasakyan. Binata pa raw siya, pinangarap na niya magkaroon ng sasakyan. Nakita niya na pagmay sasakyan, kahit saan nila gusto nakakapunta silang magbabarkada [Oo, mabarkada ang tatay ko, at hanggang ngayon pag-birthday niya, pinupuntahan siya sa Hagonoy at doon nagkakasiyahan, ang galing ano]. Pero ang laging tanong ng mga nakakaalam nito, pano daw siya magkakasasakyan eh ordinaryong empleyado lang siya. Sagot ng tatay? "Basta, pangarap kong magkaroon ng sasakyan."

1972 ikinasal ang nanay at tatay ko. 1977, nang maka-ipon na sila, bumili na ng sasakyan. Owner sana ang bibilhin, pero hindi daw kikita sa owner, kaya bumili ng pampasaherong jeep: 27 thousand pesos. 1977, apat na taun ako, tatlong taun ang sumunod sa akin, hindi pa pinapanganak ang bunso namin, apat na taun silang mag-asawa, natupad ang pangarap ng tatay ko. At simula nun hindi na bumitaw sa pangarap; simula nun hindi na kami nawalan ng sasakyan. Hindi kami mayaman, pero sabi nga ng tatay ko, ang pangarap napag-iipunan. Una pampasaherong jeep [sa unang biyahe driver si papa, kunduktora si mama, sweet!], naging owner, naging jeep ulit, naging lumang service ng PLDT, naging jeep ulit, naging pick-up, naging tamaraw [1990 inassemble, at hanggang ngayon buhay pa, nagagamit pa sa tindahan namin], naging Mitsubishi Adventure [na gamit nila ngayon].

Ang tatay kong driver malayo na ang nilakbay. Ang dating Uro [Lauro ang tunay niyang pangalan] na namamasada ng jeep, ngayon ay si Mang Larry na, na nagmamaneho ng Adventure na may tindahan sa talipapa. Ngayon, ang anak na ang magpapatuloy ng pagmamaneho. Ang anak na ang magtutuloy ng pagtupad sa kanyang pangarap.

Yung title galing sa pelikula ni Nicolas Cage na "Driving Ms. Daisy." Yung buong blog inspired sa blog ni FJ tungkol sa kanyang tatay. Sabi ko sa sarili, hihintayin ko pa bang mamatay bago ako sumulat. Ngayon na. Kaya heto ang bunga.

LOVE AND DEATH

In death, life is changed not ended [from the Preface for the dead].

In the same way, Jesus showed us that death cannot end God's love. Death changes it, but it cannot end love. The love that the Father gives us does not end in death. It goes beyond death. Love is more powerful than death. In death we do not stop loving. In death we continue to love.

Death has no power love. Death ends physical life. But death cannot end love. Death cannot end eternal life.

Today is all soul's day. Today we remember our departed brothers and sisters. We remember our loved ones who have died. We remember all the souls in purgatory, who await the fulfillment of the eternal love of God. We remember them because we love them. We pray for them because our love goes beyond the limits of death.