NAWALA

Hindi ko ito natatandaan, pero kinuwento ng tita ko sa akin.

Nung mga 4 years old daw ako, nawala ako. Hinanap nila ako sa lahat ng sulok ng bahay. Lahat naghahanap: si Tita (dahil siya ang yaya ko noon, working mom kasi si nanay), si mama, mga kapitbahay namin, pati mga driver ng jeep (nakatira kasi kami malapit sa terminal ng jeep). Hindi nila ako makita. Nag-aalala na raw sila.

Hanggang nakita daw ako ng isang driver malayo na sa bahay. Isinakay ako ng driver at ihinatid sa bahay. Pagkakitang pagkakita pa lang daw sa akin sinalubong na ako ng Tita ko at niyakap at pinaghahalikan. Ganun din si mama ko. Niyakap ako at pinaghahalikan. Tinanong ko sila kung pinagalitan nila ako. Hindi daw. Sa sobrang saya dahil nakita ako nakalimutan na nila akong pagalitan. Hindi ko talaga ito matandaan, pero nung kinukuwento nila ito sa akin, sobra din ang saya ko at natagpuan nila ako.

Sabi sa ebanghelyo, "Gayon din ang kagalakan ng mga anghel ng Diyos dahil sa isang makasalanang nagsisisi’t tumalikod sa kanyang kasalanan.” Sa pagbabalik loob natin sa Diyos hindi pala galit o parusa ang sasalubong, kundi isang maalab na pagyakap at masayang pagdiriwang dahil nakita ang matagal nang hinahanap. Sinong ayaw yakapin ng Diyos? Sinong ayaw sa halik ng mga anghel? Sinong tatangging magbalik loob sa Diyos?

MASAYA!

Sabi ng ebanghelyo isinugo ni Jesus na dala-dalawa ang pitungpu’t dalawang mga alagad. At nagbalik silang tuwang tuwa. Nagblik silang masayang masaya. Nagbalik silang galak na galak.

Sa iba’t ibang tao, iba’t ibang bagay ang nakapagbibigay ng saya at tuwa. May malalim na kasiyahan. Merong mababaw na kasiyahan. Ano po ba ang nagpapasaya sa atin? Ano ba ang nagpapaligaya sa iyo?

Sa ebanghelyo masayang masaya ang mga alagad ni Jesus dahil isinugo sila; dahil nakapagpalayas sila ng masasamang espiritu; dahil nakapagpagaling sila; dahil nakapagpahayag sila ng turo ni Kristo. Sa madaling salita, masayang masaya ang mga alagad dahil sumunod sila kay Kristo.

Minsan pagpinag-usapan ang pagsunod kay Kristo ang naiisip natin ay ang hirap ng pagsundo sa kanya; ang hirap ng pagsasakripisyo, ng pagsubok, ng pagtitiis at pagtiyaityaga, ang sakit ng matanggihan, maayawan, at pangungutya. Nakakaligtaan ng marami ang tuwa at saya ng pagsunod sa Panginoon; ang saya ng paglilingkod at pagbibigay.

Hindi po madali ang sumunod kay Jesus. Pero kung dahil sa inis kaya tayo tutulong, kung dahil sa inis kaya tayo magbibigay at maglilingkod, hindi pa po natin natatagpuan ang isang malalim na kagalakan na tanging si Jesus lamang ang kayang magbigay – ang ligayang dulot ng paggawa ng mabuti, ang tuwang dala ng paggawa ng tama, ang galak na bigay ng pagtulong sa kapwa.

Why does following Jesus bring joy to our hearts? Because in Jesus we become the best of who we are. The world can make us somebody. Our achievements and success can make us somebody. But that does not necessarily mean the best for us. But Jesus can make us the best that we can be. And being happy with Jesus is the best expression of our faith.

Minsan may isang batang lumapit sa akin (mga 10 years old) sabi niya, “Father, gusto ko pong maging pari.” Natuwa naman ako. Sabi ko, “Bakit naman?” Sagot ng bata, “Kasi po mukhang ang saya-saya niyo.” [Sa loob-loob ko, “Yun ang akala mo.” Hehehe.]

Kay Jesus makakatagpo tayo ng tunay na saya. At ang sayang ito ang makapag-aanyaya sa ating kapwa upang sumunod din kay Kristo at makatagpo din ng saya sa pagsunod sa kanya. Amen.

From Palms to Ashes: The Remorse and Joy of Lent

Every year we begin the holy season of Lent with the imposition of ashes. Ash Wednesday is on February 21. These ashes are blessed during the mass reminding us that we are “dust” in order to “keep us faithful to the discipline of Lent” (cf. Blessing of Ashes). The discipline of Lent calls us to genuine fasting, prayer and alms-giving (Matt 6:1-6, 16-18). These are ashes of the old palms (palaspas) we used the past year. Palms that signified our gladness in the entrance of Jesus into Jerusalem have become ashes that signify sadness for our sins; from palms to ashes – from an expression of gladness to a demonstration of sadness. How can both gladness and sadness be present in the season of Lent?

Lent is a time of preparation for the celebration of the passion, death and resurrection of Jesus Christ. And we prepare ourselves best through penitence and repentance. We realize our unfaithfulness and regret having committed sin. There is anguish in our hearts for being weak and frail. This brings remorse to our hearts. But this is only half of the Lenten journey. The other half that makes our penitence and repentance truly fruitful is the overflowing mercy of God. He desires our transformation not only to satisfy his will and realize his plans, but more importantly for our salvation – “for you do not want sinners to die but to live” (cf. Blessing of Ashes). This is truly a source of joy. Even though we have lived a life of sin and selfishness God offers us a new chance in life with his boundless mercy and love. The realization of our infidelity before God’s fidelity can fill us with deep remorse and incomparable joy at the same time. It can be very confusing, but God’s mercy always brings consolation. Our iniquities fill us with sadness, but God’s mercy fills us with gladness.

As the ashes are imposed on us the ministers say, “Repent and believe in the gospel.” Repentance entails an honest acceptance of our faults that fills our heart with remorse. Anguish for having offended God is an element in conversion. On the other hand, believing in the gospel requires a firm trust in the good news of the mercy and love of the Father. And so we rejoice in the joy that the mercy of God brings, even in the midst of guilt, sin and weakness. God’s mercy overpowers our weakness. Thus, this season of Lent, though your heart be filled with remorse because of sin, do not loose heart and be joyful in the boundless mercy of God.