NAG-AALAB AT NAGNININGAS

“Naparito ako upang magdala ng apoy sa lupa – at sana’y napagningas na ito!” Ang pagdating daw po ng Anak ng Diyos dito sa lupa ay katulad ng pagdating ng apoy. At tungkulin po nating mga nananlig kay Kristong anak ng Diyos na papagningaisin ang apoy na ito, na papa-alabin ang apoy na ito.

Ano ang pagkakaiba ng pananampalatayang ordinaryo lamang at ng pananampalatayang nag-aalab? Sa pagsisimba halimbawa, ang hinihingi ng batas ng simbahan ay magsimba kung araw ng linggo, sa makatuwid isang beses sa isang linggo. Para sa ordinaryong pananampalataya sapat na ang magsimba ng isang beses sa isang linggo, ang magsimba kung araw ng Linggo. Pero sa pananampalatayang nag-aalab hindi kuntento ang minsanang pagsisismba sa isang linggo, magsisikap makapagsimba araw-araw hangga’t maari. Ang pananampalatayang nag-aalab ay nagbibigay ng higit sa hinihingi ng batas.

Sa pagtulong sa nangangailangan halimbawa, ang hinihingi ng ebanghelyo ay isang basong tubig para sa nauuhaw at pagkain para sa nagugutom. Para sa ordinaryong pananampalataya sapat nang ibigay ang hinihingi ng batas, isang basong tubig at pagkain. Ngunit para sa pananampalatayang nag-aalab pagkatapos ibigay ang hinihingi ng batas, naghahanap pa ng paraan kung paano makakatulong para hindi lamang pawiin ang uhaw o gutom, kundi maiangat ang dignidad ng mga dukha at mamuhay sa kaginhawan bilang mga tunay na anak ng Diyos. Ang pananampalatayang nag-aalab ay tumutulong higit pa sa kailangan.

Ano ang meron ang pananampalatayang nag-aalab na wala ang ordinaryong pananampalataya? Ang pagiging masigasig sa pagsunod kay Kristo. Hindi kuntento sa pagbibigay ayon sa hinihingi ng batas, bagkus nagbibigay ng higit pa sa hinihingi. Hindi kuntento sa pagtulong ayon sa kailangan, bagkus tumutulong ng higit pa sa kailangan.

Wala pong masama kung ang pananampalataya natin ay ordinaryo, tulad ng marami. Pero mas mabuti kung ang pananampalataya natin ay nag-aalab, parang apoy na nagniningas; masigasig na sumusnod sa halimbawa ni Kristo – tumulong ng higit sa kailangan, nagbigay ng higit sa hinihingi. Amen.

SAN ROQUE

San Roque is known for his miracles of healing. He is considered to be the patron of the sick. Because of out times today, allow me to add that San Roque be the patron of those who take care of the sick.

Hindi biro ang mag-alaga ng maysakit. Nanay man yan, o asawa, o anak, o kaibigan, o kapitbahay kaya. Kapag nag-aalaga ka ng maysakit kailangang mahabang mahaba ang pisi ng iyong pasensya. Sabi nga sa ebanghelyo, "seventy-seven times."

San Roque took care of the victims of a plague until he acquired the sickness. It was service more than comfort and convenience. It was others more than himself. It was loving until it hurts. It was absolute giving of self. It was total abandonment.

San Roque, pagalingin ang mga maysakit.
San Roque, palawakin ang puso ng mga nagaalaga sa maysakit.
Amen.

Lubus-lubusin mo na

Meron tayong kasabihan sa Tagalog, "Kung tutulong ka, lubus-lubusin mo na." Ito ang isa sa mga aral na itinuturo sa atin ng kuwento ng Mabuting Samaritano. Paano ba tumulong ang Samaritano?

Ang Samaritano hindi lamang nagbigay ng pera at sinabi, "O magpagamot ka." Hindi lang siya naghanap ng doktor para tulungan ang nakahandusay sa daan. Ano ang kanyang ginawa? Binuhusan ng Samaritano ng langis at alak ang sugat ng nakahandusay at tinalian. Isinakay sa sinasakyang hayop. Dinala sa bahay-panuluyan at inalagaan doon. Sinamahan magdamag. Kinabukasan binayaran ang bahay-panuluyan. Ibinilin ang sugatan at nangakong babalik para bayaran ang anu pang gagastusin para sa pag-aalaga sa sugatan. Kung hindi lubusang pagtulong ang tawag dito hindi ko na alam kung ano.

Kaya hindi ako naniniwala sa dole-out na pagtulong. Iyung pagbibigay ng bigas, lucky me at delata pag pasko at pag hindi na pasko wala na. Hindi lubusang pagtulong yan. May pagtulong na minsanan lamang, may pagtulong na lubusan. Mahirap na nga ang tumulong ng minsanan, lubusan pa kaya.

Kaya bilib ako sa Gawad Kalinga. Hindi lang sila nagbibigay ng pera para ipangpagawaw ng bahay, sila mismo kasamang gumagawa ng bahay. Tinutulungan pa nila ang mag-asawa sa kanilang pagsasama, sa tamang pagpapalaki ng mga anak, at inoorganisa ang komunidad para makapamuhay ng maayos. Yan ang lubos na pagtulong.

Kaya ako bilib din ako sa feeding program ng Pondo ng Pinoy. Iyung iba nagfee-feeding program once a month, o pag may okasyon lang. Pero sa Pondo ng Pinoy, anim na buwan, Lunes hanggang Biyernes, papakainin ang mga bata at may katesismo pa ang mga magulang.

Bilib ako sa scholarship natin dito sa parokya, dahil hindi lang nagbibigay ng baun sa mga bata, may pagtututor pa, may mid-year evaluation ang mga bata, may house visitation pa para kamustahin ang mga bata at ang kanyang pamilya.

Mag kapatid, mabuti ang tumulong ng minsanan pero mas mabuti ang tumulong ng lubusan. Ipinapaalala sa atin ng Panginoon sa kuwento ng Mabuting Samaritano na kung tutulong ka lubus-lubusin mo na. Dahil lulubusin din naman ng Diyos ang biyaya niya.

MASAYA!

Sabi ng ebanghelyo isinugo ni Jesus na dala-dalawa ang pitungpu’t dalawang mga alagad. At nagbalik silang tuwang tuwa. Nagblik silang masayang masaya. Nagbalik silang galak na galak.

Sa iba’t ibang tao, iba’t ibang bagay ang nakapagbibigay ng saya at tuwa. May malalim na kasiyahan. Merong mababaw na kasiyahan. Ano po ba ang nagpapasaya sa atin? Ano ba ang nagpapaligaya sa iyo?

Sa ebanghelyo masayang masaya ang mga alagad ni Jesus dahil isinugo sila; dahil nakapagpalayas sila ng masasamang espiritu; dahil nakapagpagaling sila; dahil nakapagpahayag sila ng turo ni Kristo. Sa madaling salita, masayang masaya ang mga alagad dahil sumunod sila kay Kristo.

Minsan pagpinag-usapan ang pagsunod kay Kristo ang naiisip natin ay ang hirap ng pagsundo sa kanya; ang hirap ng pagsasakripisyo, ng pagsubok, ng pagtitiis at pagtiyaityaga, ang sakit ng matanggihan, maayawan, at pangungutya. Nakakaligtaan ng marami ang tuwa at saya ng pagsunod sa Panginoon; ang saya ng paglilingkod at pagbibigay.

Hindi po madali ang sumunod kay Jesus. Pero kung dahil sa inis kaya tayo tutulong, kung dahil sa inis kaya tayo magbibigay at maglilingkod, hindi pa po natin natatagpuan ang isang malalim na kagalakan na tanging si Jesus lamang ang kayang magbigay – ang ligayang dulot ng paggawa ng mabuti, ang tuwang dala ng paggawa ng tama, ang galak na bigay ng pagtulong sa kapwa.

Why does following Jesus bring joy to our hearts? Because in Jesus we become the best of who we are. The world can make us somebody. Our achievements and success can make us somebody. But that does not necessarily mean the best for us. But Jesus can make us the best that we can be. And being happy with Jesus is the best expression of our faith.

Minsan may isang batang lumapit sa akin (mga 10 years old) sabi niya, “Father, gusto ko pong maging pari.” Natuwa naman ako. Sabi ko, “Bakit naman?” Sagot ng bata, “Kasi po mukhang ang saya-saya niyo.” [Sa loob-loob ko, “Yun ang akala mo.” Hehehe.]

Kay Jesus makakatagpo tayo ng tunay na saya. At ang sayang ito ang makapag-aanyaya sa ating kapwa upang sumunod din kay Kristo at makatagpo din ng saya sa pagsunod sa kanya. Amen.