mamatay para mamung ng marami

5th Sunday of Lent, Cycle B

Ngayon ay panahon ng Graduation. Sino sa inyo ang may kamag-anak na nag-graduate sa highschool? Sino sa inyo ang may kamag-anak na nag-graduate sa college? Masaya ba kayo?

Siyempre! Ang panahon ng graduation ay panahon ng pagiging masaya. Pero huwag po nating kalilimutan na ang tunay na saya ng graduation ay dahil ito ay nagdaan sa hirap. Masaya ang graduation dahil sa ‘di mabilang na gabi ng pagpupuyat at pag-aaral, o tinatawag nating, pagsusunog ng kilay. Masaya ang graduation dahil sa pagkayod ng mga magulang para may ipangtustos sa pag-aaral ng anak. Masaya ang graduation dahil pinaghirapan, dahil nagsikap, dahil pinagpaguran.

Ganyan din ang paala-ala ng ating ebanghelyo ngayon: “malibang mahulog sa lupa ang butil ng trigo at mamatay, mananatili itong nag-iisa. Ngunit kung mamatay, ito’y mamumunga nang marami.” Ang buto para tumubo at mamunga kailangang mahulog sa lupa at mamatay. Ang tao para magtagumpay at makatagpo ng makahulugang buhay kailangang mamatay sa sarili, matutong magtiis, matutong magsakripisyo.

Linggo na ng palaspas sa susunod na linggo. Gugunitain na naman natin ang paghihirap, kamatayan at muling pagkabuhay ni Kristo. Tamang-tamang paala-ala sa atin na meron lang Linggo ng Pagkabuhay dahil may Biyernes Santo at makahulugan lang ang Biyernes Santo dahil may Linggo ng Pagkabuhay. Hindi puedeng paghiwalayin. Walang Hesus na walang krus. At walang krus na walang Kristo.

Mga kapatid, kung nais nating makikiisa sa bagong buhay na dulot ni Kristo kailangang handa tayong mamatay – mamatay sa pagkamakasalanan, mamatay sa kasakiman, sa kasinungalingan, sa pagmamataas, sa galit, sa inggit, sa kawalan ng pakialam.

Kailangang mamatay sa pagkamakasarili, upang ang buhay ay mamunga ng nang marami.

PAGPASAN NG KRUS

Sinumang hindi magpapasan ng kanyang krus at sumunod sa akin ay hindi maaring maging alagad ko.

Malinaw ang sinabi ni Jesus sa ebanghelyo. Ang pagpasan ng krus ay bahagi ng buhay ng bawat Kristiyano. At naniniwala akong ang katotohanang ito ay kailangang ulit-ulitin, dahil hindi ito ang tawag ng buhay dito sa mundo. Kailangan ito laging ipaalala, kung tinig ng mundo ang papakinggan wala lugat ang krus sa mundo.

Para sa buhay natin sa daigdig na ito, mas madali mas okey, mas maikli mas okey, mas maginhawa mas okey.

Bakit may mga estudyanteng nandaraya sa exam para pumasa? Bakit may mga estudyanteng bumibili ng leakage, gumagawa ng kodigo para pumasa sa board? Dahil mas maikling panahon sa pag-aaral pero pagpasa din ang resulta. Mas madali, mas maganda.

Bakit may mga dalaga, maganda ang career, maganda ang kinabukasan, matalino, pero pagnabuntis ng hindi kasal, naiisipang ipalaglag ang bata? Kasi mas madaling ipalaglag ang bata kesa magbuntis ng siyam na buwan, mapurnada ang mga plano sa buhay, at mag-alaga ng sanggol. Mas madali mas maganda.

Bakit may mga taong gagawin ang lahat guminhawa lang ang buhay? Mga taong magnanakaw, mandaraya, kukuha ng hindi kanila, mangungurakot para guminhawa lang ang buhay. Dahil mas maginhawa mas maganda.

Walang krus dito. Dahil ang krus kailanman hindi madali, hindi maikli, hindi maginhawa. Ang krus kailangan ng sakripisyo. Subalit tandaan natin, sa krus ni Kristo dito tayo nakatagpo ng buhay, dito tayo naktanggap ng kalayaan, ng yakap ng Diyos na pumawi sa anumang paglaugmok natin sa kasalanan, sa kamatayan, sa pag-iisa. Ang krus ni Kristo ang ating buhay.

We are not afraid of the cross because in the cross is our life. Jesus showed us that in suffering there is redemption, there is meaning, there is light. If we want a satisfaction that is temporary, a satisfaction that the world gives and also takes away, then listen to the voice of this world. But if you yearn for a joy that lasts, a joy that no suffering and pain can take away, then listen to Jesus, take up your cross daily and follow him.

Ganyan ba talaga ang buhay Kristiyano? Puno ng krus? Super-hirap? Alam naman nating lahat na “walang ligaya dito sa lupa na hindi dinilig ng luha.” Hindi tayo takot na magpasan ng krus dahil alam natin ito ang daan sa tunay na kaginhawahan. Ito ang ipinakita ni Jesus, at ito ang ating pinananaligan. Amen.

SAKRIPISYO

Kilala nating lahat si Manny Pacquiao. Kahit naririnig nating siya ay sabungero, malakas pumusta sa bilyar, at sabi ng iba babaero – ang isang kahanga-hangang bagay sa kanya ay ang dedikasyon niya sa pag-iinsayo. At hindi niya ito magagawa kung hindi siya marunong magsakripisyo. Sakripisyo muna sa ibang bagay, ang ibuhos ang lahat ng atensyon sa paghahanda para sa laban. Dahil ang daan sa tagumpay ay pagsasakripisyo.

Kilala ba natin sa Rex Barnardo? Siya ay disabled; naka-wheelchair. Dahil sa kanyang kapansanan hindi siya pinapasok ng kanyang mga magulang sa elementarya at sa high school. Subalit siya’y tinuruan ng kanyang mga tiyahin ng pagbabasa at pagsusulat. Sabi sa artikulo ng Inquirer [www.inquirer.net] hinihiram niya ang mga libro ng kanyang mga kapatid para basahin at madalas mas nauuna siyang makatapos kaysa kanila. Sa bandang huli siya ay nakatapos ng Kolehiyo, Psychology. At nakatapos ng masters in development management. Kahit may kapansanan, ang daan tungo sa tagumpay ay ang pagtahak sa landas ng pagsasakripisyo.

Ito rin ang paalala ni Jesus sa ebanghelyo: walang sinumang makasusunod sa akin ng hindi pinapasan ang kanyang krus. Walang sinumang makakasunod kay Jesus ng hindi marunong magsakripisyo.

Ang daan ng Krus ay taliwas sa daan ng mundo, dahil ang daan ng mundo ay kung ano ang madali, magaan, at maginhawa. Hindi ito ang daan ni Jesus. Hindi ito ang daan ng Krus. Kung nais nating makamit ang tagumpay ni Jesus, kailangang pasanin ang krus, kailangang matutong magsakrispisyo.

Lubus-lubusin mo na

Meron tayong kasabihan sa Tagalog, "Kung tutulong ka, lubus-lubusin mo na." Ito ang isa sa mga aral na itinuturo sa atin ng kuwento ng Mabuting Samaritano. Paano ba tumulong ang Samaritano?

Ang Samaritano hindi lamang nagbigay ng pera at sinabi, "O magpagamot ka." Hindi lang siya naghanap ng doktor para tulungan ang nakahandusay sa daan. Ano ang kanyang ginawa? Binuhusan ng Samaritano ng langis at alak ang sugat ng nakahandusay at tinalian. Isinakay sa sinasakyang hayop. Dinala sa bahay-panuluyan at inalagaan doon. Sinamahan magdamag. Kinabukasan binayaran ang bahay-panuluyan. Ibinilin ang sugatan at nangakong babalik para bayaran ang anu pang gagastusin para sa pag-aalaga sa sugatan. Kung hindi lubusang pagtulong ang tawag dito hindi ko na alam kung ano.

Kaya hindi ako naniniwala sa dole-out na pagtulong. Iyung pagbibigay ng bigas, lucky me at delata pag pasko at pag hindi na pasko wala na. Hindi lubusang pagtulong yan. May pagtulong na minsanan lamang, may pagtulong na lubusan. Mahirap na nga ang tumulong ng minsanan, lubusan pa kaya.

Kaya bilib ako sa Gawad Kalinga. Hindi lang sila nagbibigay ng pera para ipangpagawaw ng bahay, sila mismo kasamang gumagawa ng bahay. Tinutulungan pa nila ang mag-asawa sa kanilang pagsasama, sa tamang pagpapalaki ng mga anak, at inoorganisa ang komunidad para makapamuhay ng maayos. Yan ang lubos na pagtulong.

Kaya ako bilib din ako sa feeding program ng Pondo ng Pinoy. Iyung iba nagfee-feeding program once a month, o pag may okasyon lang. Pero sa Pondo ng Pinoy, anim na buwan, Lunes hanggang Biyernes, papakainin ang mga bata at may katesismo pa ang mga magulang.

Bilib ako sa scholarship natin dito sa parokya, dahil hindi lang nagbibigay ng baun sa mga bata, may pagtututor pa, may mid-year evaluation ang mga bata, may house visitation pa para kamustahin ang mga bata at ang kanyang pamilya.

Mag kapatid, mabuti ang tumulong ng minsanan pero mas mabuti ang tumulong ng lubusan. Ipinapaalala sa atin ng Panginoon sa kuwento ng Mabuting Samaritano na kung tutulong ka lubus-lubusin mo na. Dahil lulubusin din naman ng Diyos ang biyaya niya.