Noong nakaraang January 13, inilunsad natin ang bagong Vision Mission Statement ng ating parokya na nag-aanyaya sa ating lahat na magmahal sa pamamagitan ng paglilingkod. Ngayon ay binista tayo ng mga buto
Mahal naming St. Therese, pagmamahal na naglilingkod ang pangarap ng aming parokya , ito nawa ang maging bunga ng pagbisita mo sa amin. Amen.
Ngayong kapistahan ng Sto. Nino itinutuon ang ating atensyon sa mga bata. Malinaw sa ebanghelyo na ang mga bata ay modelo sa pamumuhay natin bilang Kristiyano. Sabi ni Jesus, “Tandaan ninyo ito, kapag hindi kayo nagbago at tumulad sa mga bata, hinding-hindi kay mabibilang sa mga pinaghaharian ng Diyos. Ang sinumang magpapakababa na gaya ng batang ito ay siyang pinakadakila sa mga pinaghaharian ng Diyos." [Mateo 18:3-4]
Dalawang tanong ang gusto kong sagutin natin. Una, ano ang puede nating matutunan sa mga bata? Ikalawa, ano ang puede nating matutunan sa mga bata ng ating parokya? sa mga bata ng Transfi?
Unang tanong: ano ang puede nating matutunan sa mga bata?
Sa mga bata matutunan natin na kailangan nila ng gabay, ng tutularan, ng gagayahin, at responsibilidad natin ang magbigay sa kanila ng magandang halimbawa.
Naalala ko yung patalastas dati. Sabi, “Sa mata ng bata, ang mali pagginagawa ng matanda, nagiging tama.” Responsibilidad nating gabayan ang mga bata sa pamamagitan ng pagbibigay ng magandang halimbawa sa kanila.
Ikalawang tanong: anu ang puede nating matutunan sa mga bata ng ating parokya?
Ang isang gustong-gusto ko dito sa ating parokya ay ang children’s mass, tuwing alas kwatro ng hapon kapag araw ng Linggo. Kung makakapagsimba kayo sa children’s mass mapapansin ninyo na lahat ng naglilingkod sa misa ya puro bata: lector, commentator, altar server, collector, at choir. Excited silang lahat maglingkod.
May isang magulang na nagkuwento sa akin; kasama sa children’s choir ang kanyang anak. Kuwento niya na kapag Linggo na ng hapon hindi na mapakali ang kanyang anak. Hindi na makapaghintay magpunta sa simbahan. At hindi siya papayag na hindi sila magsimba, dahil paghindi sila nagsimba hindi siya makakakanta. Excited mag-serve.
Kelan tayo huling na-excite magserve? Kelan ka huling na-excite magsimba? Kelan ka huling na-excite dahil tatanggapin mo si Jesus sa banal na komunyon? Sa mga bata ng ating parokya matututunan natin na magkaroon ng gana at sigla sa paglilingkod natin bilang mga Kristiyano.
Oftentimes children bring us joy, but in this feast of the Sto. Nino, the child Jesus, the celebration reminds us that children do not only bring joy to us, but children challenge all of us. Children demand from us that we give them good examples, that we give them heroes, that we give them virtues and values to emulate. The children of our parish challenge us to share in their excitement to serve, so that in this excitement we find life in our faith.
Ang bata ay parang batuta na papalo para matauhan ang matanda at magsimulang magbigay ng mabuting halimbawa, at maging masigla sa pananampalataya.
While in the seminary I got to read a book entitled, "Jesus Before Christianity." I never forgot the book for it opened my eyes to the reality of the challenge of Jesus turning the lives of those who follow him in first century Jerusalem upside down. It was a portrait of Jesus stripped of the dogma and doctrine that we all know today. it was a Jesus free from sentimentality and dreamy attachments that characterized most of the devotions today. It was a Jesus totally passionate about justice. It was a life-changing read. The author was a Dominican, Albert Nolan.
Yesterday, I saw a book authored by Albert Nolan. I remembered how good he was. I remembered the enlightenment that he brought into my faith [and at that time into my formation for the priesthood]. I immediately got hold of the book and read through the Foreword. Apparently, this is Albert's second book after "Jesus Before Christianity." The first one was about South Africa, aparthied and the gospel. This one, "Jesus Today", is about, so said the foreword, how the spirituality of Jesus, named as radical freedom, can liberate us today. Copyright was 2006. It was a new book. How can I let this pass? How can I let go an author that unforgettably touched my faith? I bought the book and resolved to begin with it as soon as I finish with Spe Salvi [the Pope's second encyclical].
I cannot wait to begin reading the book. So, I started with the introduction. It hits hard: "On the whole we don't take Jesus seriously - whether we call ouselves Christians or not. There are some remarkable exceptions, but by and large we don't love our enemies, we don't turn the other cheek, we don't forgive seventy times seven times, we don't bless those who curse, we don't put all our hopw and trust in God. We have our excuses. I am no saint. It is not meant for everybody, surely? It's a great ideal, but it's not very practical in this day and age."
Straightforward and truthful. I'm sure, this would be a very excitng read.
Saint Therese of the child Jesus,
Pray for us.
Let us welcome together
the Pilgrim Relic of St. Therese
along 18th Avenue, in front of the Transfiguration of Our Lord Parish,
on January 25, 2008, 8:00 in the morning.
We ask the intercession of St. Therese that the visit of her holy relic may bring upon us the abundance of God's grace and may her example of child-like trust in the Lord inspire our parish to deep faith in God and selfless service to one another.
The Pilgrim Relic of St. Therese will be in the Diocese of Cubao from January 25 to 28, 2008; Cubao Cathedral Jan. 25-26, Carmel Monastery Jan. 26-27, and Sta. Teresita Parish Jan. 27-28.
Epiphany. Pagpapakita. Pagpapakilala.
Nagpakilala ang Diyos bilang Emmanuel. Siya ay Diyos na sumasaatin, kapiling natin, kasama natin, tulad natin. Hindi siya malayo. Hindi siya nanonood. Hindi siya nagtatago. Ang Diyos na sa atin.
Minsan daw ay nagpupulong ang mga demonyo. Pinag-uusapan nila kung saan nila itatago ang Diyos para hindi makita ng tao. Sabi ng isa, “Itago natin ng pinakamataas na ulap, hindi siya makikita dun ng tao.” May tumutol, “Hindi, darating ang araw mararating ng tao ang pinakamataas na ulap at makikita nila ang Diyos.” Sabi ng ikalawa, “Itago ng pinakamataas na bundok, hindi siya makikita dun ng tao.” May tumutol ulit, “Hindi, darating ang panahon mararating ng tao ang pinakamataas na bundok at makikita niya ang Diyos.” Sabi ng ikatlo, “Itago natin sa pinakamalalim na dagat, hindi siya makikita dun ng tao.” May tumutol din, “Hindi, darating ang panahon na mararating ng tao ang pinakamalim na dagat at makikita nila ang Diyos.” Sabi ng ika-apat, “Eh saan natin itatago ang Diyos?” Sabi ng isa, “Alam ko na itago natin sa likod ng mukha ng tao. Sigurado hindi siya makikita dun ng mga tao.” At hanggang ngayon hirap pa rin ang tao na makita ang Diyos sa mukha ng kanyang kapwa.
Nagpakita ang Diyos. Nagpakita siya bilang isang sanggol, isang taong katulad nating lahat. Nagpakilala siyang kasama natin hanggang sa wakas ng panahon. Kaya nga sabi niya, “Anuman ang gawin ninyo sa maliliit nyong kapatid ay ginawa nyo na sa akin.” Ang gawin natin sa ating kapwa ay ginawa na rin natin kay Jesus.
Ang tatlong haring mago habang naghahanap sa hari ng mga Hudyo, nakatingin sa bituin. Nakatingala. Naghahanap sa langit. Pero saan natagpuan si Jesus? Hindi sa kalangitan kundi sa sabsaban. Hindi kailangang tumingala. Kailangang ibaba ang pagkatingala, dahil ang Diyos bumaba dito sa lupa.
Sa paghahanap sa Diyos hindi kailangang tumingala dahil wala siya sa alapaap. Tulad ng mga haring mago, kailangang ibaba ang pagkatingala, kailangang magpakumbaba dahil ang Diyos ay nasa ating kapwa. Ang Diyos nakatago sa mukha ng ating kapwa.
Si Jesus, nakilala ng tatlong haring mago. Si Jesus nakilala ng mga pastol. Tayo, makilala kaya natin si siya?
I usually go for a break after the Christmas season in January. But this time I took a break much earlier, right after the Christmas Day celebration. On December 25, 10pm, I with six other friends took an Autobus bound for Banaue. We were supposed to stay in Sagada, but it seems every inn was already booked, so we opted for Banaue, not in poblacion Banaue but in secluded Banaue, in the town of Batad.
Batad is an hour of trekking [so said the description, but we took it in 2 hours, may picture taking pa kasi at maraming pahinga hehehe] from saddle point. Saddle point is an hour of jeepney ride from the poblacion of Banaue - an hour of super-mega-rough road. In Batad, one can go to the Tappiya Falls, the Viewpoint and other villages in the vicinity. All by hiking. Our group opted to see the waterfalls.
The hike from saddle point to Batad was already a chellenge, that is why there were already second thoughts about hiking to the waterfalls. But we're already in Batad, so we decided to go. I was really determined to go. I was really determined to see the waterfalls.
We left Simon's Inn around 11am. We brought some snacks and water with us. We were supposed to pass through the Viewpoint, but since it has been drizzling the path was slippery, so our guide, Lorna, decided to take another route that will take us pass the town proper. The alternative route was a steep stairs of rocks. What came to my mind was how to negotiate later the same path returning to our inn. I had doubts if I can do it. But we went on. Upon reaching the rice paddies, Lorna showed us where we have to pass - at the side of the paddies were rocks sticking out about half a foot. We have to step on the stones while holding on to the side of the paddies.And for the most part of the hike, according to Lorna, this is the kind of trail we have to negotiate. Ah, I said to myself, this I don't think I can do. At first, I did not verbalize my doubts. But after realizing that others felt the same, four of us decided not to continue and just go back to the inn. The other three decided to continue with Lorna. And so, Lorna showed us the way back - a short cut that will lead us to a back of a house, where an uphill trail will lead us to our inn. Lorna with the other three continued their hike. The four of us started our way back.
"Sayang. Hindi ko makikita ang falls," I was repeating to myself while going back. I could have tried harder. But I just have to be honest to myself and accept what I cannot do. Several years ago, I would have decided otherwise. I would have insisted to go on. I would not have accepted that I cannot. I wouldn't have let my pride down. But not this time. I know better now that admitting limitations and incapacities is never a failure but a victory of honesty and self-acceptance. It is better to say no when you really cannot and let your pride take some beating, than letting your pride takes the upper hand and believing in an illusion of who you are and what you can do.
After climbing a rock with all our hands and feet, after passing through a hiking path destroyed by a recent landslide, after crossing Mang Simon's babuyan, opting to go back the inn wasn't humiliating after all. Lorna showed us a shortcut to the inn, but it was far from an easy cut. I take pride that the four of us who didn't see the waterfalls, was able to negotiate the short cut. Oftentimes, one says no to one challenge just to face another one. We may opt to retreat in the face of some challenges, but surely we have conquered some. And that is enough for my pride.
Buti na lang marunong makinig si San Jose, kung hindi mapaphamak ang kanyang mag-ina. Sabi ng anghel sa panaginip, "Bumangon ka at pumunta ka sa Ehipto. Dalhin ang iyong mag-ina." At nagpunta nga sila. Sa Ehipto, sabi ng anghel sa panaginip, "Bumalik ka na sa Israel." Bumalik nga siya kasama ang kanyang mag-ina, hindi sa Judea, kundi sa Nazareth.
Sa unang una pa lang kung hindi marunong makinig sa San Jose, nagkahiwalay na sana sila ni Maria. Bago pa sila ikasal, nakitang buntis si Maria, at hindi si Jose ang ama. Hihiwalayan na ni Jose, pero sabi ng anghel sa panaginip, ituloy ang kasal dahil ang dinadala ni Maria ay galing sa Diyos. Buti na lang marunog makinig si Jose.
Kung merong isang mahalagang bagay na maaring matutunan ang mga pamilya sa kasalukuyan sa magandang halimbawa ng Banal na Pamilya nila Jesus, Maria at Jose, ito ay ang PAKIKINIG.
Some say that the present generation is not a generation who listens because we are not a generation of words. Rather, this generation is a generation of visuals, because this generation is a generation who watches. It is quite a challenge to just sit down, keep quiet and listen, without seeing anything, without doing anything.
Tenga sa kanan. Tenga sa kaliwa. Kapag pinagdikit mo, nagiging korteng puso. Minsan nakikinig lang tayo ng kunwari, pasok sa kanan, labas sa kaliwa. Pagnakikinig tayo, makinig tayo ng totoo, makinig tayo ng dalawang tenga natin. Makinig tayo sa pagmamahal. Makinig tayo sa pamamgitan ng ating mga puso.
Parents listen to your children. Hindi dahil mga anak ninyo sila ay puede nyo nang gawin ang gusto ninyo sa kanila. Hindi dahil mga bata sila ay wala na silang mabuting sasabihin. Hindi dahil nakakabata sila ay wala na kayong matutunan sa kanila. Hindi po. Mga magulang pagkinggan po ninyo ang inyong mga anak. Tanging sa pakikinig sa kanila saka ninyo sila maiintindihan.
Children listen to your parents. Hindi dahil nakakatanda sila ay hindi na nila kayang unawain ang kalagayan ninyo. Hindi dahil pinapagilalitan o pinagbabawalan nila kayo ay hindi na nila kayo mahal. Hindi dahil mas mataas ang pinag-aralan ninyo ay wala na kayong matututnan sa inyong mga magulang. Hindi. Mga anak makinig kayo sa inyong mga magulang. Ang pinagdadaanan nila ngayon ay pagdadaanan niyo rin sa hinaharap.
Okey lang sa akin kung hindi kayo nakikinig ngayon. Ang mahalaga sa akin, pagkatapos ng misang ito, pag-uwi ninyo sa inyong mga pamilya, makinig kayo sa kanila. Hindi kunwaring nakikinig, kundi totoong nakikinig. Nakikinig ng may pagmamahal. Nakikinig sa pamamagitan ng puso. At makikita mo, meron kang magandang matutunan ngayon araw na ito.
sa bawat hakbang ng mga paang
ang sakit hanggang talampakan
bakit kailangang sumabak sa lakaran?
sa bawat kirot ng kalamnang
kanina pa tinitiis
bakit ‘di na lang sumakay ng jeep?
sa bawat pagdausdus
sa batuhan at putik
bakit ‘di na lang kaya bumalik?
sa bawat tulo ng pawis
sa mata, dala ay hapdi
bakit walang dalang ginhawa ang lamig?
sa bawat paglikong
‘di na yata matatapos
bakit nagtitiis sa hiningang kapos
sa bawat hibla ng katawang nagpupumilit
tama na, hinto na, pagod na
bakit tatayo pa rin, at tumutuloy pa?
aaaaah, heto na ang hinihintay
animu’y langit na liblib
bundok na hinagdang bukid
matarik mang gilid ng bundok
tinubigan, pinatag, pinantay,
tinamnan ng kayamanang palay
sa lamig ng malinis na hangin
hingal, ngawit, kahit na tapilok
hihipan papalayo sa kabila ng bundok
sa katahimikang nilalaro ng kuliglig
nanunuot sa damdamin at loob
papayapa kahit ang may reklamong bugnot
lakad na isang oras at kalahati
maliit lang na bayad
para masulyap ang kahanga-hangang Batad
Kung titingnan nyo ang belen sa larawan. Medyo modern. Hindi conventional. Ito ang belen sa aming parokya ngayon. Ginamit namin ang sira-sirang marmol na tinanggal sa sanctuary ng simbahan [dahil pinalitan na ng granite, naks]. Nung inaayos namin ito, may isang parishioner na lumapit at nagsabi, “Bakit ganyan ang Belen? Bakit semento? Bakit sira-sira? Hindi dapat ganyan ang Belen.” Or something like that. Kulang na lang sabihin, bakit hindi perfect?
Bakit nga ba hindi perfect? Sabi ko sa sarili ko, "Kahit naman nung unang Pasko hindi perfect?" The first Christmas may be a holy night. It may be a peaceful night. But it was far from perfect.
Si Maria, buntis, pero walang asawa. Aba sa maraming pamilya ngayon ito ay pinagmumulan ng kahihiyan. It was not a perfect situation for Mary.
Si Jose, magpapakasal sa isang babaeng buntis pero ang dinadala ay hindi sa kanya. Ngayon, sasabihin natin nakaka-insulto yata yan sa paglalake. It was not a perfect situation for Joseph.
Ang sabasaban, kainan ng mga hayop, mabaho, madumi. Kung ikaw ang nanay hindi mo gugustuhins isilang ang iyong anak sa isang sabsaban. It was not a perfect place for giving birth, much more for giving birth to the Son of God.
The first Christmas was not a perfect night, but in that not so perfect night,
the Perfect One, the Lord Jesus, came down from heaven. Jesus, the love and the presence of the living God, came into our history, into our lives.
Kay Maria, kay Jose at sa sabsaban – dumating ang pagmamahal ng Diyos. Dumating ang presensya ng Diyos.
Lahat tayo hindi perpekto. Lahat tayo may pagkukulang, may kahinaan, nagkakasala. Pero sa gitna ng kakulangang ito puede pa rin dumating sa atin ang pagmamahal at presensya ng Diyos. Puede pa rin tayong maging instrumento ng kanyang presensya at pagmamahal. Para tayong sira-sirang marmol na kapag pinagsama-sama ay puedeng maging Belen kung saan puedeng isilang ang Diyos, kung saan puedeng dumating ang presensya ng Diyos, kung saan puedeng maging instrumento ng pagmamahal ng Diyos.
God is not looking for a perfect heart. What God is looking for is an open heart where he can be born and become an instrument of his presence and love.
Ang kailangan ng Diyos hindi isang pusong perpekto. Ang kailangan ng Diyos ay isang pusong bukas kung saan puede siyang isilang, kung saan puedeng maging instrumento ng kanyang pagmamahal at presensya.
Sa paskong ito, hilingin natin sa Diyos na sa gitna ng ating kakulangan nawa'y maging bukas ang ating puso upang dito siya ay isilang, upang tayo ay maging tagapghatid ng kanyang presensya at pagmamahal.
