Ano gusto nyong maging paglaki nyo?

Nagmisa ako sa children's mass kahapon. Naghomily ako about San Lorenzo Ruiz. Sabi kung tunay kayong mga Kristiyano dapat kapag tinanong kayo ano ang gusto nyong maging paglaki dapat ang sagot natin, "Gusto ko pong maging Santo!"

Kaya bilang pasimula sa homily ko tinanong ko sila, "Ano ang gusto nyong maging paglaki nyo?" Sabi ko, sino gustong maging titser taas ang kamay. Kakaunti lang ang nagtaas ng kamay. Sino gustong maging doctor? Kakaunti lang din. Sino gustong maging nurse? Medyo marami-rami. Sino gustong maging piloto? astronaut? abogado? Lahat kakaunti ang nagtataas ng kamay? Kaya tinanong ko sila: ano gusto nyong maging paglaki nyo? At sabay-sabay nilang isinigaw, "ARTISTA!!!"

Wala namang masama sa pag-aartista, pero iniisip ko iba na talaga ang panahon ngayon kasi nung bata ako, ni hindi ko naisip kahit ng mga kaibigan ko at kaklase ko na mag-artista. Pinapakita lang sa atin ang kapangyarihan ng media, lalu na ng TV. Kung noon mag-aartista ka kasi may talent ka. Ngayon mag-aartista ka kasi kikita ka, kaya pipilitin mong magkatalent.

My gut tells me that this is not good. How so? Im not sure yet. I don't have the confidence and the vocabulary yet to articulate the meaning and consequences of such a mindset. Basta, I don't feel comfortable with the response of the children in my mass yesterday. I hope I am wrong...

This is the firs time I took a picture of a celebrity; Jomari Yllana during the Pahiyas Festival 2008 in Lucban, Quezon Province.

Ayaw natin sa mga taong walang isang salita

26th Sunday in Ordinary Time, Year A

Sa ebanghelyo ngayon, dalawang anak ang inutusang magtrabaho sa ubasan ng kanilang Ama. Yung isa umayaw pero pumunta rin at nagtrabaho. Sabi ng Panginoon, siya ang sumunod sa kalooban ng Ama. Yung isa naman pumayag pero hindi pumunta at hindi nagtrabaho. Itong isang ito walang isang salita; hindi tinupad ang pagtratrabaho sa ubasan.

Ayaw natin sa mga taong walang isang salita. Oo sa harap natin pero hindi naman gagawin. Ayaw natin sa mga taong hindi tumutupad sa kanilang mga pangako. Dada lang ng dada wala namang ginagawa. Ayaw natin sa mga taong hindi kayang pangatawanan ang sinasabi. Matapang sa salita pero duwag naman sa gawa.

Sa madaling sabi, walang saysay ang salita kung walang kasamang gawa.

Ayaw din ng Diyos sa mga Kristiyanong “I believe in God…” ng “I believe in God…” pero hindi naman namumuhay ayon sa kalooban ng Diyos. Ayaw din ng Diyos sa mga taong tanggap ng tanggap ng Katawan ni Kristo pero hindi naman nagsisikap tumulad kay Kristo. Ayaw din ng Diyos sa mga taong luhod ng luhod at dasal ng dasal, pero hindi marunong tumulong sa mga nangangailangan. Ayaw din ng Diyos sa mga taong hingi ng hingi ng patawad pero hindi naman marunong magpatawad sa mga nagkakasala sa kanila. Ayaw din ng Diyos sa mga taong hingi lang ng hingi pero hindi naman marunong magbigay at magbahagi.

Huwag ninyo itong kalilimutan, walang saysay ang ating pagsisimba kahit gaano kataimtim, kahit gaano pa kalaki ang hinuhulog mo sa kolekta, kahit gaano ka pa katagal nakaluhod, kung pagkatapos mong simba, paglabas mo sa simbahan ay namumuhay kang makasarili, maka-mundo at hindi sumusunod sa mga utos ng Diyos. Kung hindi namumunga ng kabutihan at kabanalan sa pangaraw-araw mong buhay ang iyong pagsisimba at pagdarasal hindi pa tunay ang iyong pagsisimba at pagdarasal. Kung baga, salita ka lang ng salita wala namang gawa.

Ayaw natin sa mga taong walang isang salita. Ayaw din ng Diyos sa mga Krisityanong hindi tunay ang pananampalataya. Tunay ba ang iyong pananampalataya?

RP among most corrupt nations, says watchdog

LONDON -- The Philippines is perceived to be among the most corrupt countries in the world, according to a watchdog.

Based on the annual Corruption Perceptions Index by Transparency International released Wednesday, the Philippines ranks 131st out of the 180 nations studied, with a 2.5 rating, along with Burundi, Honduras, Iran, Libya, Nepal, and Yemen.

Read More...

God is generous!

Hindi madamot ang Diyos!

Ito marahil ang aral na ipinapahayag ng kuwento sa ating ebanghelyo ngayon. Biro mo katumbas ng isang araw na suweldo ang ibinigay ng amo sa mga nagtrabaho ng ilang oras lang. Ganun din ang ibinigay sa mga nagtrabaho ng kalahating araw lang.

Hindi yata makatarungan yun sa mga nagtrabaho ng buong araw? Sabi sa kuwento, iyon naman ang napag-usapan nila bago sila nagtrabaho: buong araw na suweldo sa buong araw na pagtratrabaho. Kaya, walang binabale walang kasunduan ang amo. Mapagbigay lang talaga siya.

Minsan pakiramdam natin tinitiis tayo ng Diyos dahil hindi ipinagkakaloob ang ating hinihingi, pero kapag nagbigay naman sobra-sobra sa hinihingi natin: siksik, liglig at umaapaw!

Naikuwento ko na sa inyo ang tungkol sa tatay ko. Seminarista na ako, ang tatay ko hindi pa rin namin nakakasama sa pagsisimba kapag araw ng Linggo. Ito ang pinoproblema ng nanay ko. Anumang pilit ang gawin niya, talagang hindi nagsisimba. Kaya ang payo ko sa nanay ko, ipagdasal na lang natin. Sabi ko sa kanya darating din ang panahon na magsisimba yan. Ang tanging hiling ng nanay ko, magsimba ang tatay ko kapag araw ng Linggo.

Isang araw, dalawang taon bago ako maging pari, tumawag ang nanay ko sa seminaryo, tuwang-tuwa. Meron daw kumpisalang bayan sa parokya namin nung nakaraang gabi, at nag-aya daw magkumpisal ang tatay ko. Kinalingguhan, sumama siyang magsimba at tumanggap ng komunyon. Sobra-sobra ang saya ng nanay ko. Pero hindi doon nagtatapos ang kuwento, dahil makalipas lang ng ilang araw, sumali ang tatay ko sa Lay Minister at nag-serve sa pagsusubo ng komunyon. Tapos, pumasok silang mag-asawa sa Marriage Encounter. Tapos, sumali sa weekly Bible sharing. At ang balita ko naging officer pa yata ng grupo nila sa Marriage Encounter.

Ano ang hiningi sa Diyos? Makapagsimba kung araw ng Linggo. Ano ang ibinigay ng Diyos? Hindi lang pagsisimba lingo-lingo: nagkumpisal, nag-lay minister, nag-Marriage Encounter, nag-Bible sharing, naging officer pa!
Talagang siksik, liglig at umaapaw.

Our God is a generous God! He gives more than we ask for. He gives more than what we expect. He gives more than what we need. He gives more than what we can imagine. Sometimes, to a point that we do not understand. But He gives.

Kung ang Diyos ay hindi madamot sa atin, sana po huwag din tayong maging madamot sa Diyos!

Introduction to the celebration of Cubao's 5th Anniversary

August 30, 2008

Five years ago, the Diocese of Cubao was born from the mysterious plan of the Father. Five years ago, the late Cardinal Sin gave rise to a new Church in Cubao. From the busy streets of Balintawak to the serene greeneries of U.P., from the history of Retiro to the modernity of Gateway, the Block and Trinoma, we are called to become a Church, a community gathered around Jesus. We are called to proclaim to the world that we are God’s beloved and His love embraces all.

My dear faithful of Cubao, let us rejoice in gratitude for what God has accomplished through us in these past five years. At the same time, let us be ready to move further for much still is to be done. Let us be ready to fight the greed that has caused our brothers and sisters to continue to wallow in poverty and squirm in hunger. Let us be ready to dismantle the often confusing web of lies and dishonesty that little by little seem to become common place and acceptable. Let us be ready to battle the forces of evil that continue to attack the very foundation of the family and of life. Let us be ready to defend the flame of faith against the deceptive charm of the world.

My dear lay people, my dear sisters and brothers, my very dear priests, today we stand before the Lord rejoicing in the wonders of His love, but we celebrate with a chink in our hearts for God has not fully reigned among us. And so, before God’s graciousness and boundless mercy, we humbly acknowledge our unworthiness.

Ang Tanda ng Krus

Ngayon ay kapistahan ng Pagtataas ng Krus. Noong taong 320 natagpuan ang krus na pinagpakuan ni Kristo, na iniutos hanapin ni Sta. Elena, na nanay ni Constantino. Ito ang ugat ng ating ginagawang Sta. Krusan - si Reyna Elena na may hawak na krus kasama si Constantino na kanyang anak. Simula noon ipinangalat ang pagbibigay ng parangal sa krus ni Kristo.

Kung meron isang simbulo ng ating pananampalataya na alam ng karamihan kung hindi man lahat ito na marahil ang simbulo ng krus, o ang tanda ng krus. Lahat tayo marunong magantanda ng krus. At ginagawa natin ito sa iba't ibang dahilan, sa iba't ibang pagkakataon.

Yung mga bumibiyahe kapag napadaan sa simbahan nag-aantanda ng krus. Yung mga estudyante bago kumuha ng exam nag-aantanda ng krus. Yung mga basketball players bago mag-free throw nag-aantanda ng krus. Si Manny Pacquiao bago makipagsuntukan nag-aantanda ng krus. Yung mga bata bago tumalon ng swimming pool nag-aantanda ng krus. Yung mga matatakutin bago pumasok sa isang madilim na kuwarto nag-aantanda ng krus. Naniniwala tayo na may kapangyarihan ang pag-aantanda ng krus.

Pero hindi laging ganyan. Merong pagkakataon sa kasaysayan ng mga Hudyo at mga Romano na ang krus ay kinatatakot, kinahihiya at iniiwasan. Dahil ang krus ay tanda ng isang mabigat na parusa na ibinigay sa mga traydor, sa mga rebelde, sa mga matitinding kriminal.

Ano ang nangyari at ang krus na dating tanda ng kahihiyan ay naging tanda ng pagpapala at biyaya ng Diyos? Dahil may isang sugo ng Diyos, isang anak ng Diyos ang namatay sa krus at nabuhay muli. Dahil sa pag-aalay ng buhay ni Jesus sa krus, ang dating tanda ng kahihiyan na kinatatakutan ay naging tanda ngayon ng pagpapala at biyaya ng Panginoon. The son of God who died on the cross and rose again transformed the cross from being a sign of shameful death to a sign of grace and blessings.

Sa tuwing tayo ay nag-aantanda ng krus, naniniwala tayo sa kapangyarihn ng krus dahil ito ay binago ng kamatayan at muling pagkabuhay ni Kristo. Kung merong isang paalala ang pagdiriwang natin ngayon ito ay ang pagbabago na kayang gawin sa atin ng kapangyarihan ng Diyos.

If God can transform the cross from being a sign of severe punishment to become an instrument of grace and new life, so also the power of God can transform us. Anumang bigat ng kasalanana natin, anumang laki ng kahinaan natin, anumang itim ng kasamaaan natin, kaya tayong baguhin ng biyaya ng Diyos at maging intrumento ng biyaya at pagmamahal sa kapwa.

Itinaas ang krus dahil ito ay makapangyarihan - may kapangyarihan baguhin ang sinuman mula sa pagiging kampon ng kasamaan upang maging kasangkapan ng kabutihan at pagpapala para sa ating sarili at para sa ating kapwa.

Kung kaya ng Diyos na baguhin ang kahulugan ng krus, kaya ding baguhin ng Diyos ang tao. Kung paano ang krus na instrumento ng kamatayan ay naging kasangkapan ng pagpapala, ang tao, anumang kasalanan o kahinaan meron siya ay kaya ding maging tagapaghatid ng biyaya at pagpapala.

Ano ba ang kailangang baguhin ng Diyos sa atin? Anu-ano ba ang kakulangan natin upang maging tanda tayo ng pagpapalang matapat ng Diyos?

Sa pag-aantanda ng krus, sa jeep man o sa eskuwelahan, sa dilim man o liwanag, kinikilala natin ang kapangyarihan ng krus ni Kristo, hilingin natin ang biyaya ng pagbabago.

My Solitude

I usually go for solitude everytime my ordination anniversary comes. The primary goal of Solitude is for personal renewal in prayer and faith. But since I enjoy long driving and I get excited going to new places, I always scout for places where I can be renewed spiritually and see new places at the same time. This time I went to San Antonio, Zambales. I wanted to try the newly opened SCTEX and I planned to see the old light house in Capones Island and visit Anawangin, an isolated beach where Pine trees grow instead of the usual Coconut trees. For my prayers, I was quite sure that there will be a parish church in San Antonio, and I can always go to its adoration chapel.

I left Cubao on Sept. 9, Tuesday. I was with Bruno [my revo], my books, my laptop [to do some journaling] and the newest addition to my entourage, Nika [my dslr]. It took me a surprising 2 hours upto SBMA because of the new SCTEX. Then, another 40 mins going to Pundaquit. There, I checked in Nora's Beach Resort.

Nora's Beach Resort

For my spiritual reading I have The Shattered Lantern by Fr. Ronald Rolheiser, OMI. The book discusses the need to recover the experience of God in ordinary everyday living. Maganda yung libro. Malapit ko na nga matapos eh. Natutunan kong muli ang di mapapalitang halaga ng pagdarasal araw-araw.

I arrived at San Antonio town proper at 1 PM. I looked for a carinderia. Wala na daw silang kanin. Nagsasaing pa. Gutom na ako kaya nag hamburger na lang ako. Bente isa. May lettuce, tomato at pickles pa. Nakadalawang burger ako. Then, I immediately visited the parish church, the Holy Infant Catholic Church. Sarado ang simbahan; sarado din ang adoration chapel. Nakalagay sa karatula na may misa araw-araw, 6:30 AM. So, I decided to visit the church the next morning to attend the mass and spend some time in the adoration chapel [pagpunta ko kinabukasan wala daw misa, kaya nag-vigil na lang ako sa loob ng simbahan]. Nagtataka ako kung bakit may nakalagay na "Catholic" church, usually ang nilalagay "parish" church. Kasi pala sa pagtawid ng kalye may Aglipay church, at sa bandang likod may Protestant church.

Holy Infant Catholic Church

Aglipayan Church

Barrio Pundaquit is 4 km. drive from the town proper. I arrived there at 2 PM. I was planning to go to Capones Island around 4 PM, to take pictures of the Old light house there while basking in the colors of the setting sun. But it rained. It rained hard. So, the boat trip was cancelled. I had to satisfy myself by walking along the beach of Pundaquit. The sand was dark grey and was lined with liitle boats. There were no tourists. Only fisherfolks doing repairs to their bancas and children running along the shore. along the shore, I met these three little girls. They were all ready to pose for Nika.

http://www.flickr.com/photos/comeandsee/2851218421/" title="Pundaquit Girls by dengski, on Flickr">http://farm4.static.flickr.com/3042/2851218421_25ac34cf42_m.jpg" width="240" height="161" alt="Pundaquit Girls" />

I also met Princess, a five year old girl who does not talk, nor walk. She can't. According to her lolo there is something wrong with her knees, and I suppose with her psycho-motor development also. Princess needed a full time 24 hour yaya. Princess' mom works in Olongapo, so the lolo does it for her. The lolo left his job three years ago to take care of her dear princess. I felt there was pity in the grandfather's voice, but there was no condemnation, nor anger, nor hate. And there was hope. They found a convent willing to shoulder the education of Princess provided that she would be able to walk. That is what they are praying for. And I really hope a bright future awaits princess. With a lolo's love which she has, I know she has a future.

Princess was reaching out for my camera. So asked if it is okey to take some photos. Princess smiled and the lolo took a good pose. I clicked.

http://www.flickr.com/photos/comeandsee/2851410113/" title="Princess by dengski, on Flickr">http://farm4.static.flickr.com/3069/2851410113_052e0827c3_m.jpg" width="240" height="155" alt="Princess" />

I had to cut short my solitude in Pundaquit. I was supposed to leave on Thursday, but I decided to leave the next day, Wednesday. I left with important insights. Simple ordinary insight, but important. In my ministry, to be alone is a gift. Maraming trabaho. Maraming dapat gawin. Maraming meetings. Maraming dapat kausapin. Sa buhay ng isang pari, biyaya ang pag-iisa - alone but not lonely. Being alone makes me confront the most important relationship in my life and ministry - my relationship with the Lord. The fact that I am doing what I am doing for the Lord does not guarrantee a healthy and strong relationship of faith with God. It has to be nourished by prayer, by contmplation, by love, by his Word. Bilib din ako sa lolo ni Princess - piniling mag-alaga kesa magtrabaho. Sometimes we tend to believe that what we do is who we are, that fulfillment in work is fulfillment in life, that doing nothing means I am nothing. Priness' lolo found his fulfillment not in his work, but in taking care of his apo, in being a lolo. What we do does not define our total self. Who we are not solely dependent on what we do. Who we are is who God has created no matter what we do. We are his beloved children.

Tama na yan para sa isang overnight na solitude. Oo, sayang hindi ako nakapunta sa Anawangin. Oo, sayang hindi ko napicturan ang light house sa Capones Island habang lumulubog ang araw. Pero puede pa naman ako bumalik eh. Saka marami na akong i-uuwi mula sa Pundaquit. Ika nga ni McArthur, "I shall return!"

Never Forget to Include me in Your Prayers

Siyam na taon na akong pari ngayon. Parang kailan lang nagmimisa ako sa tabi ng kama ng lolo kong maysakit sa kanilang lumang bahay sa Hagonoy. Iyon ang aking unang misa. Parang kailan lang umiiyak ako habang nakapadapa sa sanctuary ng Manila Cathedral habang inaawit ang Litany of the Saints noong ako ay ordinahan. Siyam na taon na pala ang nakalipas.

Kung ikukumpara sa iba, totoy na totoy pa ako sa pagkapari ko. Pero marami na ring nangyari. Marami na ring napagdaanan. Nakapagplano ng overnight vigil ng kabataan sa limited na budget. Nakapag pagawa ng simbahan [masakit sa ulo pero fulfilling]. Naging alalay ng obispo, tumira sa condo [yung building sa Lantana], nagsawa sa pag-MC. Nakapag defend ng thesis [dalawang beses]. Nag turo ng Latin. Naging parish priest, naging administrator tapos naging parish priest ulit. Nag bisikleta, nag bowling, nag badminton, ngayon litratista. Nag youth minister, nag liturgist at nag deaf ministry.

These are the things I did. They spell out what I do. Today, more than what I do, God has affirmed who I am. I am his son, his beloved Son. He has given me a brother in Jesus and a mother in Mary. I am his chosen servant, a trusted worker in his vineyard. Inspite of my faults, I am his trusted steward, a shepherd of his flock. Wherever I may be assigned, in whatever capacity, in whichever community, I will always be God's beloved. That I hold close in my heart.

Please, never forget to include me in your prayers!

Salamat po.

Hindi ko matandaan itong litrato na ito. Pero kuha ito ng isa sa mga parishioners ng Transfi, kung saan ako parish priest ngayon. Mukhang noong seminarista ko napunta na ako sa Transfi para mag-serve. Kailan at anong okasyon, hindi ko matandaan. I guess this is the first time I was in Transfi. Sinong mag-aakala na magiging parish priest ako ngayon ng Transfi? God works in mysterious ways. Happy Birthday, Mama Mary!