Remember and Learn: Lessons for 2010

December 31, 2009

Today is the last day of 2009. A year has passed. A new one is about to begin. This is a good time to look back, to remember and pocket lessons before embarking full speed into a new beginning.

Three people, I remember this year. I remember them because they passed away. And through their passing, I have learned important lessons that I want to share with you tonight; lessons that can help us have a great new start for the coming year.

This year we saw the passing of Micheal Jackson. I am not really a fan, but his music has become a kind of soundtrack for my youth and childhood. I cannot go back to my elementary days without remembering how I wore tattered clothes and used ketchup for fake blood, in order to dance to the iconic “Thriller.” His passing kind of took away the soundtrack of my childhood and youth. In his death, I learned that no amount of fame and wealth can prepare us for death. Not popularity. Not money. Nothing of this material world can prepare us for what lies beyond this life. So what prepares us for death? What prepares us for the life the goes beyond this material world?

This year too, I witnessed the passing of Tatay Sisong. Tatay Sisong is the father of Fr. Gilbert Dumlao. During the funeral, Fr. Gilbert in his homily talked about the unconditional love that Tatay Sisong showered upon his family. When the “Our Father” was sung, the family of Fr. Gilbert held each others hand and the mother went out of the pew, walked in front of the coffin and touched the coffin as if holding Tatay Sisong in her heart. All of us who saw what happened had tears in our eyes. At that moment, I said to myself, this family will overcome this trial in their life, for Tatay Sisong has left a deep and strong foundation of love for his family.

Lastly, only early this week, Nanay Dada passed away. Only yesterday, Nanay Dada was cremated and interned in Manila Memorial Park. I celebrated mass at her wake last Tuesday. Nanay Dada is the yaya of a friend. She has been with her family for 50 years. Nanay Dada chose not to get married. She chose to stick out with the family until she became family. Nanay Dada was truly an example of faithfulness.

Fame and fortune cannot prepare us for death, love and fidelity do. These are values that are also found in Mama Mary, whose solemnity we celebrate today. Love and faithfulness offer us life beyond what this world can give. Love and faithfulness are gifts that thieves cannot take from us, that moths cannot destroy. These are values that last. Love and faithfulness are lessons that we bring into 2010, because these are that will truly make our new year happy.

Sakripisyo ang Tanda

December 18, 2009

Si Jose, pangarap bumuo ng isang simpleng pamilya kasama si Maria. Pero buntis is Maria, nagdadalantao. Hindi siya ang tatay. Puede niyang ipagkanulo si Maria dahil sa nangyari, pero minabuti niyang hiwalayan ng tahimik upang hindi mapahiya at hindi maparusahan. Subalit pagkatapos maunawaan kung ano ang plano ng Diyos para sa kanya at kay Maria, tinanggap niya si Maria upang maging kanyang asawa. Isinakripisyo ni Jose ang kanyang plano upang tuparin ang plano ng Diyos. Hindi dahil sa sariling kakayahan ni Jose, kundi dahil kumilos ang Diyos sa kanya. Sakripisyo ang tanda na sumasaatin ang Diyos.

Nitong nakaraang buwan nakilala natin ang isang Efren Penaflorida, siya ang CNN Hero of the Year. Pinili siya mula sa sampung finalists. Tiningnan ko yung sampung finalists ng CNN Hero of the Year. Yung isa ay driver ng bus; araw-araw 9:30 ng gabi pupunta siya sa isang lugar para magpamigay ng pagkain. Yung isa naman ay bartender; nangangalap siya ng pondo sa bar para ipampagawa ng balon o ng poso para sa mga hirap sa malinis na tubig. At ito nga isang ay si Efren Penaflorida na taga-Cavite, meron siyang regular na trabaho bilang teacher, pero kapag Sabado’t Linggo nag-iikot sa mga street children para magturo magbasat at magsulat. Marami pang iba. Puro sila simpleng mamayan, na may simpleng hangarin tumulong, kaya naghanap ng paraan. At hindi nila magagawa ito kung hindi sila marunong magsakripisyo. Imbes na ipagpahinga na yung oras sa gabi, magluluto pa at lalabasa para magpamigay ng pagkain. Imbes na palaguin na lang ang trabaho sa bar para mas lumaki ang kita, iipunin pa para ipampagawa ng poso o balon. Imbes na ipahinga na lang ang Sabado’t Linggo, mag-iikot pa para magturo.

When we hear stories of sacrifices, we feel a kind of lightness in our hearts. Because the ability to sacrifice, the ability to say no to the self in order to say yes to others, is an ability that comes from the grace of God. Sacrifice is a sign that God is with us.

Kung paano ang mga CNN Heroes ay mga simpleng taong piniling magsakripisyo, tayo rin, bawat isa sa atin, gaano man ka ordinaryo, gaano man ka simple may kakayahang magsakripisyo dahil sumasaatin ang Diyos.

Without any effort we can always choose what we want, but when we choose to sacrifice what we want in order to fulfill what God wants, then that is because God is with us. Kaya nating magsakripisyo hindi dahil magaling tayo. Kaya nating magsakripisyo dahil sumasaatin ang Diyos.

May sariling plano si Jose, pero nagsakripisyo para tuparin ang plano ng Diyos dahil sumasakanya ang Diyos. Kaya naman siya ay pinagpala. Tayo rin, kung sumasaatin ang Diyos, sumasaatin din ang kakayahang magsakripisyo, dahil sakripisyo ang tanda na kapiling natin ang Diyos. At tulad ni Jose, tayo rin ay pagpapalain.

Pamilya ang Tanda

December 17, 2009

Ang Salita, si Hesus, ay naging tao. Pinaglihi ni Maria. Pinanganak sa sabsaban. Pinanganak sa isang pamilya. Dahil dito ginawang banal ng Diyos ang lahat ng pamilya. Kaya ang pagmamahal ng pamilya ay naging tanda ng pagmamahal ng Diyos. Kaya ang pagmamahal ng pamilya ay tanda ng presensya ng Diyos, tanda na sumasaatin ang Diyos, tanda na kasama natin ang Diyos.

Sa ebanghelyo ngayon, narinig natin ang napakaraming pangalan. Ito ang mga ninuno ni Jose, na asawa ni Maria, tataytatayan ni Hesus. Kaya ito rin ang mga ninuno ni Jesus. At kung susuriin may mga pangalan dito na may hindi magandang kuwento. Ibig sabihin hindi dinoktor ang mga pangalan para pagtakpan ang kanilang mga kahinaan. Sa kapanganakan ni Hesus, niyakap ng Diyos ang mga ninuno ni Jose, niyakap ng Diyos ang kahinaan ng kanyang mga ninuno, niyakap ng Diyos ang kahinaan ng pamilya.

In the family, we tend to reward the good and punish the weak. But the gospel today exhorts us to make the love within the family embrace not only the strong, the successful or the good, but also to embrace the weak and the failure. The family becomes a sign of God’s presence among us if the family learns to embrace the failures and weakness of family members.

Meron po akong kinasal, pagkatapos lang ng isang buwan na pagsasama, yung lalaki nagkaroon ng problema sa kanyang mga magulang dahil sa kanyang asawa. Nagkasagutan. Nagalit. Nakapag-salita ng hindi maganda. Hindi nagkasundo. Sabi ng tatay, “Kalimutan mo nang may magulang ka. Kakalimutan ko nang may anak ako.” Mga salitang galit. Mga salitang masakit. Mga salitang hindi madaling makalimutan. Pero sa totoo hindi puedeng kalimutan ang pamilya. Bali-baliktarin man natin ang mundo, ang magulang ay mananatiling magulang, at ang anak ay mananatiling anak. Kahit na anung kalimut ang gawin natin hind nakakalimut ang sinapupunan, hindi nakakalimut ang dugo.

Lagi nating naririnig na ang pasko daw ay pagkakataon para magsama-sama ang buong pamilya. Tama po iyun. Pero idagdag natin na ang pamilya ay dapat magsama-sama hindi lamang kung pasko. Bagkus, ang pamilya ay dapat magsama-sama sa hirap at ginhawa, sa lungkot at saya, sa tagumpay at pagkabigo, mahusay man o mahina. Ang pamilya ay dapat patuloy na nagmamahal.

Mag kapatid, hindi kailangang pagtakpan ang kahinaan ng ating pamilya. Alam ng Diyos yan. Naiintindihan ng Diyos yan. Ang kailangan ay yakapin ang kahinaan at patuloy na magmahal dahil sa pagmamahal ng pamilya mararanasan ang pagmamahal ng Diyos, sa pagmamahal ng pamilya matatanto na kasama natin ang Diyos. Amen.

Pagbabago ang Tanda

December 16, 2009

Ang Misteryo ng Pasko: Ang Diyos ay nagkatawang tao; ang Diyos ay naging katulad natin, nagins kasama natin. At dahil kasama natin ang Diyos, ang pag-ibig ng Diyos ay sumasaatin.

Anu-ano ang mga palatandaan na ang pag-ibig ng Diyos ay sumasaatin?

Bilang paghahanda sa pagdating ng Mesias, si Juan Bautista ay nagbinyag sa diwa ng pagbabalik-loob sa Diyos. Ito ang tanda ng pag-ibig ng Diyos sa atin, ang pagkakataon para magbalik-loob, ang pagkakataon para magbago.

Kung tunay na kasama natin ang Diyos, nararapat lamang na ang pakikipagtagpo natin sa Diyos ay magkaroon ng epekto sa buhay natin. Ang makapiling ang Diyos ay magbabago sa buhay natin.

Meron akong mga parishioners na nagpunta ng Davao. Sinasama nila ako pero hindi ako puede. Pagbalik nila kinamusta ko ang pamamasyal nila sa Davao. Ang bungad kagad sa akin, “Father, nakita namin si Mommy Dionesia!” Nag-isip ako kung sino si Mommy Dionesia. Sabay pakita ng picture sa akin. Ah siya nga pala ang nanay ni Manny Pacquiao. Sa dami ng ginawa nila sa Davao, sa dami ng pinuntahan nilang mga lugar doon, ang bungad na kuwento ay si Mommy Dionesia.

Ganun naman tayo talaga. Ang makakita ng artista, ang makaharap ang sikat, ang makapagpiktur sa hinahangaan, hindi natin yan makakalimutan. May tatak sa atin. May epekto sa atin. Paano pa kaya kung makasama natin ang Diyos. Hindi puedeng makapiling natin ang Diyos at hindi tayo maapektuhan. Hindi puedeng makasama natin ang Diyos ang hindi tayo mabago.

If our Christmas is true then Christmas should change us. If our Christmas is genuine then Christmas should make us faithful like Mary. If our Christmas is authentic then Christmas should make us just like Joseph. If our Christmas is real then Christmas should make us generous like Jesus.

Pagbabago ang tanda na kasama natin ang Diyos. Dahil kung tunay nating kapiling ang Diyos ngayong Pasko, babaguhin tayo ng Pasko. Amen.

Mahal ba ako ng Diyos?

Mahal ba ako ng Diyos?

Marahil may mga pagkakataon na tinatanong natin ito. Kapag patung patung ang problema. Kapag hindi natin alam kung saan magsisimula. Kapag hindi na natin alam kung hanggang saan, hanggang kelan. Kapag wala na tayong makapitan. Kapag inip na inip na tayo sa pinagdarasal natin. Mahal ba tayo ng Diyos?

Oo, sa kanyang Salita, sinabi ng Diyos na mahal niya tayo. Pero hindi natapos sa salita, dahil ang Salita ay naging tao at nakipamuhay sa atin. Iyan ang misteryo na ating pinagdiriwang sa Pasko. Si Hesus, ang anak ng Diyos, ang Salita ng Diyos, nagkatawang tao, naging katulad natin, nakipamuhay sa ating piling, sumasaatin. Isang malinaw na patunay kung gaano tayo kamahal ng Diyos.

Dalangin ko sa siyam na araw ng Simbang Gabi, nawa, sa bawat pagsisimba natin, sa bawat pagluhod, pag-awit, pagtanggap ng komunyon, ay matanto natin kung gaano tayo kamahal ng Diyos. Oo, sinabi ng Diyos sa kanyang Salita, higit pa dun ang Salita ay naging tao at nakipamuhay kasama natin. Hindi lamang sa Bethlehem, hindi lamang noon dalawang libong taun na ang nakakalipas. Kundi kasama natin ngayon. Ano man ang katayuan natin sa buhay. Ano man ang ating pinagdadaanan. Saan man tayo naroroon. Ang Diyos ay sumasaatin. Ang Diyos ay Emmanuel!