Entering the Desert

First Sunday of Lent, Year B

Jesus begins his public ministry. In a struck of celestial inspiration, Jesus did not go into a frenzy of preaching and healing immediately. Rather, he went into the desert. And there, the gospel tells us, he was tempted by Satan and was ministered to by angels.

In the desert, Jesus experienced temptation. Jesus experienced the weakness of humanity. In the same breadth, in the desert, Jesus experienced being ministered to by angels. Jesus experienced the love and power of God.

The desert can be a frightening place because it makes us confront temptations, the weaknesses, the evil-ness present in us and in our world. But, the desert too is a consoling place, a place of refuge, for in the desert we discover the victorious power of the Almighty.

The season of Lent is our desert. To imbibe seriously the spirit of Lent is to make a way into the desert. Let us not be afraid of the desert. Let us not be afraid to confront sin, to face temptations and acknowledge the presence of evil in us and in our world. For in the same desert, in the same confrontation, we also experience “angels” ministering to us. In the silence, solitude and simplicity of the desert, we also discover the great power and unconditional mercy of the Most High. And that power and mercy no Satan can take away from us, no evil can destroy in us, no temptation can wipe out.

I am because we are.

I am because we are. - John Mbiti

One's identity is not a solitary possession, discovered through mental introversion, through disengagement form the webs of relationship, me thinking about myself. It is given by membership of one's community -- the family, the clan, the tribe or the nation. One becomes a person through integration into the community, by embracing one's posoition and enacting one's role.

(Timothy Radcliffe, OP, What is the Point of Being a Christian?)

Naisip mo ba kung anung klaseng mundo meron tayo kung walang pagpapatawad?

Seventh Sunday in Ordinary time, Year B

"Anak, ipinatatawad na ang mga kasalanan mo.” Yan ang sabi ni Jesus sa isang paralitiko na inilapit sa kanya ng apat nyang mga kaibigan.

Pagpapatawad. Ito na marahil ang isa sa mahalagang handog sa atin ng Diyos. At ito rin ang pinakamabuting handog na maibibigay natin sa isa’t isa. Naisip mo ba kung anung klaseng mundo meron tayo kung walang pagpapatawad? Hindi naman natin kailangang masyadong isipin dahil ang mundong walang pagpapatawad ay makikita natin ngayon sa Afghanistan, sa Iraq, sa Israel, sa Gaza, sa Congo. Kung saan paghihiganti at karahasan ang namamayani at hindi ang pagpapatawad. Huwag na tayong lumayo. Alam natin ang mga istorya ng mga pamilyang hindi marunong magpatawad – pamilya laban sa pamilya na nag-uubusan ng lahi; mga magkakapatid na may kapwa sama ng loob sa isa’t isa; mga magulang na tinitiis ang anak; mga anak na tinitiis ang mga magulang. Iyan ang mundong walang pagpapatawad: ang mundo ng paikot-ikot na galit at paghihiganti, ng palalim na palalaim ng sama ng loob at poot. There is no end in the cycle of anger and revenge. Only forgiveness breaks the cycle.

Meron po akong kakilala, taga-Mindanao. Sa kasawiang palad, nasangkot ang kanyang ama sa pakikipag-away laban sa isang pamilya doon. Hanggang humantong sa paghihiganti, at napatay ang kanyang ama. Dahil doon may masidhing hangaring ipaghiganti ng mga anak ang pagkamatay ng kanilang ama. Hindi lang hangaring maghiganti kundi tila obligasyon ng mga anak na ipaghiganti ang ginawa sa kanilang ama. Pero itong anak, nagpunta ng Maynila, nagtrabaho sa simbahan, napalapit sa Diyos, natutong magsimba, nagpakumpil, nagkumpisal, nabuksan ang isip tungkol sa Panginoon at sa pananampalataya. Samakatuwid, nabuhay ang kanyang pananampalataya. Ang tanong niya sa akin, “Father, paano ko po sasabihin sa kanila na ayaw ko nang maghiganti.” Ang sabi ko lang ay kahit na anung hirap ng gagawin niya, huwag kalilimutang tama ang hindi maghiganti at ito ang maghihinto sa paikot-ikot na galit at paghihiganti. Sa madaling salita, hindi na naghiganti ang mga anak. Hinabla ang pumatay sa kanilang ama. At nahuli na yata ang pumatay sa kanilang ama. Ito ang mga unang hakbang sa lubos na pagpapatawad na magdudulot ng lubos na kapanatagan at kapayapaan.

Sino ang may gusto ng daigdig na puno ng karahasan, ng galit, ng paghihiganti, ng poot, ng sama ng loob? Palagay ko po, wala. Kaya, kung ayaw natin ng ganitong mundo, meron po itong kapalit. Kailangang matuto tayong magpatawad.

Community

6th Sunday, Ordinary Time.

The first reading today describes to us how a leper is banished from the community. He is declared unclean. He is to “keep his garments rent and his beard bare” and “muffle his beard.” He is to shout, “Unclean, unclean!” His abode is outside the camp. For the Jews, a leper is an unclean outcast.

And so, when Jesus “made clean” a leper in the gospel today, the leper was not only healed from his illness, but he was given a place in the community. In Jesus, the leper found freedom from separation, from isolation, and from loneliness. He received his health back and his community.

I believe it is everybody’s experience that we are afraid to be isolated, frightened to be separated, and fearful from being alone. Philosophers would say that we are social beings. Our faith asserts that we are God’s people, Bayan ng Diyos.

So, it is important to ask, what constitutes a community? How can we say that we are a community? What criterion is to be used?

Fr. Timothy Radcliffe, OP, in his book What is the Point of Being a Christian?, mentions one important characteristic of being a community, that is, mutuality. A community is where one loves and is loved, respects and is respected, helps and is helped, values and is valued, supports and is supported, serves and is served, believes and is believed in, hopes and gives hope. Being with people is not community. Being surrounded with people who loves you, helps you, serves you, and not returning the same in mutuality is not community. Community is mutual loving, helping, serving, believing, supporting, and hoping. And if our families is not like this, if our neighborhood is not like this, if our parish is not like this, if our barangay is not like this, then, we are not yet a community, and we have the duty to grow into one.

If feels great to be loved and be served, but if we stop there we live selfish lives, for it feels even greater, to be able to love and serve in return. For to be community is to be in mutuality. To be in community is to overcome isolation, separation and loneliness. In a genuine community no one becomes a leper; no one has his abode outside the camp.

Huhugutan ng Lakas

Lahat tayo dumadaan sa panghihina at nangangailangan ng panghuhugutan ng lakas. Yung iba sa pamilya humuhugut ng lakas. Yung iba sa tagumpay. Yung iba naman sa trabaho. Yung iba sa pera.

Pero ang lahat ng ito ay lumilipas, nawawala. Yung mga mahal natin sa buhay darating ang panahon mawawala din sila; malalayo, o papanaw na. Yung tagumpay lumilipas. Laging may darating na mas magaling at lalampasan ang ating mga tagumpay. Yung trabaho, hindi rin sigurado. Tingnan ninyo ang nangyayari ngayon sa Pilipinas, malalaking kumpanya ang nagsasara at libu-libo ang nawawalan ng trabaho. Yung pera nauubos. Tingnan ninyo ang nangyayari ngayon sa buong mundo, malalaking bangko at nagsasara at humihingi ng tulong sa kani-kanilang gobyerno. Kung ang pinanghuhugutan natin ng lakas ay mula sa daigdig na ito, laging may kulang, laging may hangganan, laging mawawala.

Kaya napakagandang paalala ang hatid sa atin ni Jesus sa ebanghelyo: "Madaling araw pa'y bumangon na si Jesus at nagtungo sa isang ilang na pook at nanalangin." Pagkatapos magpagaling ng maraming maysakit, magpalayas ng masasamang espiritu, at siksikin ng napakaraming tao, may panahon pa rin si Jesus para manahimik, mag-isa at manalangin. Dahil panalangin sa mapagmahal na Ama ang hinuhugutan niya ng lakas.

Panalangin ang hindi lilipas na huhugutan natin ng lakas. Hindi kukupas dahil ang panalangin ay pakikipag-isa sa Diyos at dahil ang Diyos ay magpakailanman, ang lakas na ating huhugutin ay magpakailanman din.

Dahil sa dami ng iniisip, ng gagawin, ng pupuntahan, ng kakausapin, marami sa atin marahil ang nahihirapan maghanap ng oras para sa panalangin. Subalit ang oras para sa panalangin ay hindi dapat hinahanap, kundi dapat, gumawa ng oras para sa panalangin.. Kailangn sinasadya. Kung maghahanap ng oras para sa panalaing, sa dami ng ginugugulan natin ng gawain sa maghapon, siguradong hindi tayo makakahanap ng oras para magdasal. Kaya't kung tunay na panalangin ang huhugutan natin ng lakas na walang hangganan, hindi lang dapat maghanap ng oras, kundi gumawa ng oras para sa panalangin. We do not try to find time for prayer, but we make time for prayer.