Pinoy Kodakero, Salamat!

I have been into photography as a serious hobbyist [naks] for seven months now. I count from the time that getting a DSLR has become an irritating desire that eventually was realized as a kind of birthday gift for myself [haha nagreregalo sa sarili - sabi nga nung isang pari, isipin mo na lang "You have been a good priest you deserve that."] So, I started to post my picture here in my multiply account. Then, I also revived my flickr acount. I started to join contests, to read blogs about photography, to copy concepts and composition, to do basic post processing, to join flikcr groups. There were several flickr goups that cater to Filipinos, and I found it a bit difficult to choose what to join and what to check out in a more or less regular basis. Then, I got hooked in Pinoy Kodakero [PK]. I was commenting on PKs photos; they were commenting to mine, others suggesting basic post processing precedures to enhance my photos; I joined PK challenges [hindi pa nananalo kahit minsan hehe]; I was invited for the Pinoy Kodakero award for the month. I was checking the flickr group everyday. I so love Pinoy Kodakero because it has helped me to love and enjoy photography.

I became active in Pinoy Kodakero. I came to know people and other members came to know me. Although I was quite active, I have never found time to join any EB or bonding sessions by the group [madalas Sunday, hindi naman ako basta-basta makaalis ng parokya pag-Sunday; o kaya Friday night, lagi namang may meeting hehe] And then, came this photoshoot in San Carlos Seminary. I was asked to help out in the revival of the Bulwagang Karlista - the heritage hall of the San Carlos Seminary Alumni Association [SCSAA]. Is it possible for me to take new images of the seminary? So, I told myself, if I cannot join a Pinoy Kodakero Photo Shoot, might as well invite Pinoy Kodakero to a photoshoot where I can be present.

Finally, last July 26, I met the persons behind the most beautiful pictures in flickr. I saw the faces behind the pictures, the eyes behind the camera. Of course I was very excited to shoot for my beloved seminary, but I was more excited to meet fellow PKs. Thank you for spending the whole Saturday morning at San Carlos Seminary. Thank you for finding in you the generosity to help the seminary. Sa uulitin! Salamat!

More photos here:

Wow to you!

"Woe to you, Chorazin! Woe to you, Bethsaida!"

To them the gospel was proclaimed and they did not believe. These towns Jesus visited but did not accepted him. They did not follow him.

The gospel had been proclaimed to us. Jesus has visited us. Do we beleive? Do we accept Jesus? Do we follow Jesus?

If God scrutinized our faith, will he say "Woe to you!" I hope God will say, "Wow to you!"

Ang Salita ng Diyos

The liturgy this Sunday presents a beautiful image of the sower, sowing seeds on his field. The gospel tells us that the seed is the word of God, and how much fruti it bears depends on the kind of hearer that receives the word. Ang dami ng bunga ng salita ng Diyos ay depende sa kabukasan ng pusong nakikinig dito.

Anu-ano ba ang biyaya ng salita ng Diyos?

Tatlong bagay. Tatlong "N."

Una, ang salita ng Diyos ay NAGPAPAALALA. The word of God makes us remember. Nagpapaalala ng kabutihang ginawa ng Diyos. Kapag nagbasa o nakinig tayo ng salita ng
Diyos, ipapaalala nito kung paano sinagip sa baha ang byong angkan ni Noah; kung paano hinati ng Diyos ang dagat para makaligtas ang bayang Isreal sa pangunguna ni Moised; kung paano pumili ang Diyos ng mga hari para magpastol sa Israel, kung paano nagsugo ng mga propeta para manguna sa pagbabalik loob sa kanya; kung paano sa takdang panahon isinugo ang bugtong na anak upang iligtas tayo sa kamay ng kamatayan at kasalanan. Pinapapaalala ng salita ng Diyos kung gaano katapat ang Diyos sa kanyang pangakong kaligtasan. Sa salita ng Diyos, hindi tayo makakalimut.

Pangalawa, ang salita ng Diyos NAGBIBIGAY PAG-ASA. The word of God gives hope. Sa muling pagkabuhay ni Kristo, pinalaya tayo laban sa kamatayan at kasalanan. Binibigyan tayo ng pag-asa na gaano man kahirap ang buhay dito sa lupa, para sa mabuti at matuwid ang katapusan ay hindi kasalanan o kamatayan, ang katapusan ay ang pakikiisa sa muling pagkabuhay ni Kristo. Isang pag-asang nagmumula sa pangako ng Panginoon na siya ay babalik upang akayin tayo sa kanyang paroroonan; isang pangakong maraming silid sa tahanan ng Ama, at ito ay inihanda para sa lahat ng nanalig sa kanya; isang pag-asang dulot ng isang bagong langit at bagong lupa. Sa salita ng Diyos, hindi tayo mawawalan ng pag-asa.

Pangatlo, ang salita ng Diyos NAGBIBIGAY LIWANAG. Sa Matandang Tipan matatagpuan natin ang sampung utos ng Diyos. Dito maliwanag kung ano ang kalooban ng Diyos. Sa Bagong Tipan matatagpuan ang atas ni Kristong magmahal. Dito maliwanag kung paano sumunod kay Kristo. Ang salita ng Diyos ang ating tanglaw upang tahakin ang matuwid na landas, ang landas ng pagpapatawad, ng pagmamalasakit, ng pananalig, ng pagtitiwala, ng pagbibigay ng tinapay sa nagugutom, ng tubig sa nauuhaw, ng kalinga sa maysakit. Maliwanag na ito ang kalooban ng Diyos. Sa salita ng Diyos, hindi tayo mangangapa sa dilim.

Buhay ay salita ng Diyos -- nagpapaalala ng mabubuting gawa ng Diyos, nagbibigay ng pag-asa, at nagbibigay ng liwanag. Sa salita ng Diyos, hindi tayo makakalimut, hindi tayo mawawalan ng pag-asa, hindi tayo maglalakbay sa dilim. Ibinigay sa atin ng Diyos ang kanyang salita dahil mahal niya tayo, Sana mahalin din natin ang kanyang salita.

Do Not Be Afraid

"Do not be afraid."

This is the invitation of Jesus as he offered to the world the Good News of the Father's unwavering love. This is the same message that the late John Paul II has repeated during his papacy. I have always thought that this exhoration pertains only in genuinely trusting God and having confidence his trustworthy providence.

Only recently did I realize the nuance in John Paul II's message after reading the book of the late pope's private secretary Cardinal Satnislaw Dziwisz. What John Paul II is telling the world is not only "do not be afraid to trust the Lord," or "do not be afraid to depend on God," but more importantly "do not be afraid to let Jesus in your life."

It is quite easy to think that letting Jesus in one's life would mean don'ts, don'ts and don'ts; would mean prohibitions and restrictions. This could be the reason why many are afraid to let Jesus enter fully their lives. But John Paul II rightly proclaims the opposite: letting Jesus in one's life brings the fullness of authentic freedom.

Jesus sets us free from the chains of sin and death, from the domination of the self, from the frustration of consumerism and materialism, from the confusion of relativism, from the superficiality of physcial beauty, from the passing comfort of hedonistic desires, from the illusions of busyness, from the squalor of lies, from the isolation of independence. Letting Jesus in our lives is to be embraced by the freedom of being children of God.

"Do not be afraid." Do not be afraid to let Jesus in your life. Do not be afraid to go under the mantle of his commands, his parables, his healing power, his forgiveness, his compassion, his heart "moved with pity," his cross and resurrection.

Do not be afraid to let in Jesus in you life and you will not be afraid of anything!

Lahat Tayo may Pasanin

"Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na napapagal at nabibigatan sa inyong pasanin, at kayo'y pagpapahingahin ko."

Lahat tayo may pasanin sa buhay. Minsan magaan. Minsan mabigat. Minsan sabay-sabay, sobra-sobra, kaya yung iba sumusuko na. Lahat tayo may pasanin sa buhay. At iba-ibang klade ang mga ito.

May pasaning basta na lang dumarating sa atin. Walang may kasalanan, Hindi natin kasalanan. Hindi kasalanan ng iba. Aksidente. Wala tayong kontrol sa mga ganitong pasanin. Kapag pinapakinggan mo ang mga kuwento ng mga kamag-anak ng mga namatay sa MV Princess of the Star, nakakapanghina ng loob, nakakaiyak, nakakapanghinayang. Hindi alam kung sino ang sisihin. Bigla na lang dumating. Kailangang tanggapin.

May pasaning dahil sa ibang tao. Mga taong kahit hindi nila intensyon minsan ay nakakasakit sa atin. Tulad ng isang asawang nangangaliwa. Sa tunay na nagmamahal, masakit kapag ang minamahal mo ay iba ang mahal.

May pasaning dahil sa ating sarili. Mga paghihirap na dulot ng ating pagbabaya. Tulad ng pag-aasawa ng maaga. Hindi pa tapos sa pag-aaral. Hindi pa responsable sa buhay. Hindi pa handa maging ina o maging ama. Mahirap mamroblema araw-araw kung saan kukuha ng pang-araw-araw na kakainin para sa buong pamilya.

Pero may mga pasaning tinatanggap natin dahil sa pagmamahal. Bakit may mga nanay o tatay na iiwan ang pamilya para maglinis ng banyo sa Hongkong, para maghugas ng puwet sa London? Bakit may mga doktor na umaalis ng bansa para maging nurse sa Amerika? Dahil sa pagmamahal, babalikatin gaano mang kabigat na pasanin.

At ang paalala ng ebanghelyo, anuman ang ating pasanin - aksidente man, o dahil sa kapawa, o dahil sa sarili, o dahil sa pagmamahal - kay Jesus makaktagpo tayo ng lakas. Lakas para tanggapin ang mga pasaning wala tayong magagawa; lakas para gumawa ng paraan sa mga pasaning meron tayong magagawa; lakas para ipagpatuloy balikatin ang mga pasaning tinatanggap dahil sa pagmamahal.

Anuman ang ating pasanin hindi gumagaan sa paglalasing, o sa pagsusugal, o sa pagkamkam ng kayamanan, o sa bisyo, o sa pagpapakamatay. Ang ating pasanin gumagaan kay Jesus, dahil kay Jesus nakakatagpo tayo ng kapahingahan. At sa pagpapahinga tayo ay lumalakas.