Commemoration of All the Faithful Departed

Ngayon ay Araw ng mga Kaluluwa. Naniniwala tayo na ang buhay ng tao ay hindi natatapos sa daigdig na ito. Naniniwala tayo sa kabilang buhay.

At kung paano ang mga santo sa kabilang buhay ay may epekto sa buhay natin dito sa lupa – kaya nga tayo tumatawag sa kanila at nagpapatulong – ang buhay natin dito sa lupa ay may epekto sa buhay ng mga kapatid nating yumao na – kaya nga ipinagdarasal natin sila, nagtitirik tayo ng kandila para sa kanila, nagpapamisa para sa mga yumao.

Anung klaseng tulong ang naibibigay natin sa mga yumao na? Tulong para sa kalinisan ng kanilang kaluluwa. Mababasa natin sa Revelation 21:27 – hindi makapapasok [sa lunsod ng Diyos] ang anumang bagay na marumi sa paningin ng Diyos, ang sinumang gumagawa ng kahihiyan, at ang mga sinungaling. Yaon lamang may mga pangalang nakasulat sa aklat ng buhay na iniingatan ng Kordero ang makapapasok sa lunsod. Kaya naniniwala tayo, na kapag ang isang namatay, ‘di man tumalikod sa Diyos at walang malaking nagawang kasalanan, ay pumanaw ng may dala-dalang bahid dungis ng maliliit na kasalanan ay kailangna sumailalim muna sa paglilinis bago makapasok sa kaharian ng Diyos. Ang tawag po natin dito PURGATORYO. Ang purgatoryo ay hindi isang lugar, na iniisip nating nasa gitna ng langit at lupa. Ang purgatoryo ay isang proseso ng pagpupurga, o paglilinis, upang makiisa ng lubusan sa lunsod ng Panginoon. Mababasa natin sa Catechism of the Catholic Church [1030-31] na ang bunga ng proseso ng purgatoryo ay kabanalan para tanggapin ang kaligayahan ng langit, at ang paglilinis na ito ay iba sa parusang bigay sa mga tumalikod sa Diyos.

Kapag may nagtanong sa inyo kung bakit inaalala ang mga yumao na, bakit sila ipinagdarasal, tandaan ninyo: Revelation chapter 21 verse 27 at Catechism of Catholic Church number 1030 hanggang 1031. Hindi makakaisa ng Diyos ay may bahid dungis ng kasalanan, at sa ating pagdarasal at panalangin, tinutulungan natin ang mga yumao na maging ganap ang kanilang kabanalan upang tanggapin ang kaligayahan mula sa Diyos.

Tamang tama ang paalaala ng ating ebanghelyo ngayon: Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na napapagal at nabibigatan sa inyong pasanin, at kayo'y pagpapahingahin ko. Lumapit tayo sa Panginoon at makakatagpo tayo ng kapahingahan, sa buhay na ito at sa buhay sa kabila. Lumapit tayo sa Panginoon at makatatagpo tayo ng kapahingahan para sa atin lahat at para sa mga mahal nating yumao. Samakatuwid, ang pag-ibig ng Diyos ay hindi lamang para sa buhay na ito. Ang pag-ibig ng Diyos ay tumatagos hanggang sa buhay sa kabila. Kaya’t sa araw na ito lumapit tayo sa Panginoon. Amen.

SOLEMNITY OF ALL SAINTS

Originating in the 4th century Eastern feast of all Martyrs, and attested to by St. Ephrem [+373], Pope Gregory IV established this commemoration fo all the saints of the Roman Church in 835. Originally celebrated on Easter Friday, it came to held in Rome on May 13; later, in the 9th century, it was tranferred to Nov. 1, the date of its celebration in Ireland where it countered the Celtic pagan feast of the Druids.

Towards the last leg of our Profession of Faith, we profess something about our relationship with all the saints: I believe in the Holy Spirit, the holy Catholic Church, the communion of saints, the resurrection of the body and life everlasting. Amen.

What does it mean when we say that we believe in the communion of saints? The first Preface for holy men and women, although this is not the one used for the celebration of the Solemnity of All Saints, elucidates for us the content of our communion with the saints. The original Latin text states: Qui in sanctorum concilio celebraris, et eorum coronado merita tua dona coronas. Qui nobis eorum conversatione largiris exemplum, et communione consortum, et intercessione subsidium; ut, tantis testibus confrmati, ad propsitum certamen curramus invicti et immarcescibilem cum eis coronam gloriae consequamur, per Christum Dominum nostrum.

In English, this is translated thus: You are glorified in your saints, for their glory is the crowning of your gifts. In their lives on earth you give us an example. In our communion with them, you give us their friendship. In their prayer for the Church you give us strength and protection. This great company of witnesses spurs us on to victory, to share their prize in everlasting glory through Jesus Christ our Lord.

From this prayer, we realize that our communion with all saints is manifested in three important levels of relationships: a relationship of imitation, a relationship of union, and a relationship of intercession.

The saints are examples in Christian life. Their conversion, their struggles, their challenges, their fidelity and their joy are models for all of us to follow and imitate.

The saints are our friends. The mysterious power of God transcends the chasm that separate the living and the saints. They may not be with us physically, but the saints are united with us as they accompany us in our journey of life and faith, uplifting us when we are down, encouraging us when we are weak, and celebrating with us when we achieve.

The saints pray for us. We all know the power of prayer and the saints intercedes for us. Living in the presence of God, the saints gather for us the rich blessings of God for the good of God's people and for the salvation of all humanity.

As we remember all the saints, we thank God for in them we have an example to follow. Hindi ka na mangangapa sa dilim; hindi ka na mawawalan ng direksyon sa buhay; hindi ka na mawawala sa landas ng Panginoon. In them, we enjoy a friendship in communion. HIndi ka na mag-iisa; hindi ka na bubuhat ng krus mag-isa; hindi ka na haharap sa pagsubok mag-isa. Because of our communion with the saints, we have an arsenal of intercessors praying for us. Hindi na magkukulang ang biyaya ng Panginoon; hindi na mauubos ang pagpapala.

Every Sunday, every time we pray the rosary, we profess that we believe in the communion of saints! Do we truly understand? Do we truly believe?

We all belong to God

29th Sunday in Ordinary Time, Year A

Sa unang tingin, tila hinahati ni Jesus ang buhay at mundo ng tao, “ibigay sa Cesar ang sa Cesar, at sa Diyos ang sa Diyos,” may mga bagay na para sa tao at may mga bagay na para sa Diyos. Ito ba ang katotohanang ipinapahayag ng ebanghelyo tungkol sa buhay ng tao? Ano nga ba “ang sa Diyos?”

Tingnan natin ang iba pang sinabi ni Jesus. Habang hawak ang baryang pambayad ng buwis, tinanong ni Jesus ang mga Pariseo, “Kaninong mukha ang nakaukit sa dito?” Sabi ng mga eksperto sa biblia, ang tanung na ito ay nagpapaalala sa atin ng nasusulat sa Genesis chapter 1 verse 27: Ang tao ay nilalang ng Diyos na “kalarawan” niya.

Kaya kung tatanungin natin, “Kaninong larawan [o mukha] ang nakaukit sa pagkatao [o puso] ng tao?” Ang sagot? Larawan ng Diyos. Kung ang perang pambayad ng buwis ay para sa Cesar dahil nakaukit dito ang kanyang mukha, ang tao ay para sa Diyos dahil sa kanyang pagkatao nakaukit ang larawan ng Diyos.

Kaya sa madaling salita, sa ebanghelyo natin ngayon, hindi hinahati ni Jesus ang buhay ng tao, bagkus ang buong pagkatao ng tao, ang kanyang salita, ang kanyang gawa, ang kanyang isip, ang kanyang mundo, ang kanyang puso, ang kanyang buhay ay sa Diyos, dahil sa kanyang pagkatao nakaukit ang larawan ng Diyos.

Madaling sabihin at paniwalaan na tayo ay sa Diyos dahil sa ating puso nakaukit ang larawan ng Diyos. Subalit magandang suriin natin ang ating mga sarili: sa maghapon, ilan sa mga sinasabi natin ang tunay na sa Diyos? Ilan sa mga iniisip natin ang totoong sa Diyos? Ilan sa mga ginagawa natin ang nagmumula sa Diyos? Ilan sa mga desisyon at pagpapasya natin ang sa Diyos? Ilang? Buo? Kalahati? O baka wala sa one-fourth?

We all belong to God. All that we are and all that we have; we belong to Him. How much of ourselves truly belong to God?

Malinis na Kalooban at Maayos na Kasuotan

28th Sunday, Ordinary Time, Year A

I am a fan of Lea Salonga. Bata pa lang si Lea, I-am-but-a-small-voice pa lang siya nun, I-am-but-a-small-voice pa lang din ako noon, taga-hanga na ako ni Lea Salonga. Kaya nung ipinalabas ang Miss Saigon sa CCP, talagang pinag-handaan kong mabuti para makapanood. Ang una kong problema, mahal ang ticket. Pero nung makabili na ako ng ticket, ang sumunod kong pinoblema: ano ang isusuot ko? Pinropblema ko kung ano ang isusuot ko. Hindi ako makapag-desisyon ng mabuti, kaya bumili ako ng bagong pantalon at bagong polo [sapatos? hindi na, nilinis ko na lang ng tatlong beses yung katad ko hehe] para isuot sa Miss Saigon. Kapag iniisip ko ngayon, natatawa na lang ako sa sarili ko, biro nyo problemahin ko kung ano ang isusuot ko.

Dapat bang pinroproblema kung ano ang isusuot? Sigurado ako yung mga mag-asawa rito, nung umaakyat kayo ng ligaw sa asawa nyo, pinag-isipan nyo rin kung anong isusuot. Nung una nyong makilala yung mamanugangin nyo, pinoblema nyo rin kung ano ang isusuot. Saka nung nag-apply kayo ng trabaho at humarap kayo sa boss, pinoblema nyo rin kung ano ang isusuot. At saka kapag pupunta kayo sa Kasal, sa binyag, o sa patay, inisip nyo rin kung ano ang dapat isuot. Bakit? Kasi may tamang kasuotan sa tamang okasyon.

Pero bakit kapag nagsisimba, yung iba, basta-basta na lang ang suot. Merong nakasando na akala mo init na init, na parang magalalaro lang ng basketbol. Merong mga naka-short na akala mo me excursion at sa beach ang punta. Meron namang sobra-sobra ang porma na akala mo sa party ang punta. Meron namang parang naka pantulog lang, kakabangon lang sa kama. Kung sa kasal, o sa binyag, o sa patay, iniisip natin kung ano ang isusuot; kung ang pagharap sa liligawan, o sa boss, iniisip kung ano ang dapat isuot, bakit sa pagsisimba hindi natin iniisip kung ano ang dapat isuot, samantalang kapag nagsisimba tayo humaharap tayo sa Diyos. Hindi ko sinasabing dapat nakapustura, dapat mamahalin, dapat laging bago. Hindi po. Ang sinasabi ko lang, dahil kapag nagsisimba tayo ay humaharap tayo sa Diyos siguro naman dapat disente at maayos ang ating suot. Kung ano ang disente at maayos, palagay ko alam na po natin iyon.

Siguro tatanungin nyo: Father, mahalaga ba kung ano ang suot kapag humaharap sa Diyos? Hindi ba mas mahalaga kung ano ang nasa kalooban? Sabi ng ilan, hindi mahalaga kung ano ang nasa labas, basta’t malinis ang iyong kalooban. Sabi naman ng iba, kung yung pagdadamit nga lang pagnagsisimba, napakasimpleng bagay, hindi maayos, yung kalooban pa kaya. Ang sabi ko naman ay ganito: dahil sa pagsisimba ay humaharap tayo sa Diyos, nararapat lamang na maayos tayo sa panlabas at sa panloob – malinis na kalooban at maayos na kasuotan - yan ang karapat-dapat sa harap ng ating Diyos.

Tignan natin ang kuwento ng ating ebanghelyo ngayon. Nang unang mag-anyaya ang mga alipin para sa kasalan ng hari, hindi sila pinansin. Sabi ng ebanghelyo, “Humayo sila sa kani-kanilang lakad; ang isa ay sa kanyang bukid at sa kanyang pangangalakal naman ang isa.” Hindi sila pumunta sa kasalan at hindi humarap sa hari dahil hindi handa ang kanilang kalooban, mas mahalaga ang bukid at pangngalakal kaysa sa hari. Nung nag-imbita ulit ang mga alipin para sa kasalan, marami na ang nagpuntahan. Subalit merong isa na hindi nakadamit pangkasal. Sabi ng hari, “Kaibigan, bakit ka pumasok dito nang hindi nakadamit pangakasalan?” Kahit pumunta sa kasalan, hindi naman maayos ang kasuotan. Kaya, sino ang nakasama ng hari sa pagdiriwang sa kasalanan? Iyong mga bisitang handa ang loob at maayos ang labas – iyong handa ang kalooban at maayos ang kasuotan.

Mga kapatid, kung tatanungin nyo ko kung ano ang mas mahalaga kapag humaharap sa Diyos sa pagsisimba, maayos na suot o malinis na kalooban? Ang sagot ko po: parehas. Ang tunay na nagmamahal sa Diyos, ang tunay na gumagalang sa presensya ng Diyos sa banal na misa, hinahanda ang kalooban at may maayos na kasuotan. Amen.