Huwag Magpapadala...

22nd Sunday, Ordinary Time, Year B

Sa ebanghelyo ngayon narinig natin ang pag-uusap ni Hesus at ng mga Pariseo tungkol sa kalinisan. At kasama sa isyu ng kalinisin ay kung ano ang nagpaparumi sa tao. At ito ang sabi ni Hesus: Hindi ang pumapasok sa bibig ng tao ang nakapagpaparumi sa kanya sa mata ng Diyos kundi ang mga nagmumula sa kanya.

Malinaw ang sinabi ni Hesus na ang kasamaan na nagpaparumi sa tao ay hindi nagmumula sa mga panlabas na kadahilanan, bagkus nagmumula sa loob, nagmumula sa puso, kung saan nagmumula ang isipang nag-uudyok sa kanya na magkasala at hindi sumunod sa utos ng Diyos.

Madalas kapag tayo ay nagkamali o nagkasala ang una nating ginagawa ay ang maghanap ng dahilan o masisi na nasa paligid natin, nasa labas natin. Kaya kapag tinanong mo: Bakit ka nangongopya? Eh kasi lahat ng mga kaklase ko nangongopya eh. Bakit ka tumatanggap ng lagay? Eh kasi lahat ng katrabaho ko tumatanggap ng lagay eh. Bakit ka kumukuha ng hindi sa iyo? Bakit ka nagnanakaw? Eh kasi lahat ng mga kaibigan ko nagnanakaw eh. Bakit ka nangangaliwa? Eh kasi lahat ng mga kabarkada ko nangangaliwa eh. Bakit ka nagdrodroga? Eh kasi lahat ng nasa kalye namin nagdrodroga eh.

Oo puede tayong madala ng mga taong nakapaligid sa atin. Yung pakikisama puedeng maging pakiki-sama. Pero sabi ni Santiago sa ikalawang pagbasa: itinanim ng Diyos ang kanyang salita sa ating mga puso. Naitanim na ng Diyos ang kanyang mga utos sa ating mga puso. Kaya ang hindi pagsunod sa Diyos ay hindi nanggagaling sa labas, bagkus nagmumula sa isang pusong ayaw tupdin ang itinanim ng Diyos.

Kaya kahanga-hanga ang mga taong kahit nandaraya na ang lahat, siya gagawin pa rin kung ano ang tama. Nagnanakaw na ang lahat, siya hindi pa rin kukunin ang hindi kanya. Nagsisinungaling na ang lahat, siya sasabihin pa rin kung ano ang totoo. Yan ang tunay na kabutihan; isang kabutihan nagmumula sa loob, nagmumula sa puso.

Nasa puso na natin ang utos ng Diyos. Nasa puso na natin kung ano ang mabuti. Ang hamon sa atin ay huwag magpadala sa pakikisama. Huwag magpadala sa pakiki-sama.

SAKRIPISYO

Homily delivered on the 8th day of the Novena
Transfiguration of Our Lord Parish
August 7, 2009

Siguro marami sa atin, nakatutok sa TV nung Miyerkules, lalu na nung Miyerkules ng hapon. Nakita natin ang pagkarami-raming tao ang naghintay at nagpaulan para sa libing ni Cory Aquino. Habang nanonood nagkaroon po ako ng pagninilay. Sabi ko sa sarili, “ang sakripisyo, sa bandang huli, mamumunga ng mabuti.” Sacrfice will always bear fruits of goodness.

Maraming isinakripisyo si Cory: sakripisyo niya kay Ninoy, sakripisyo niya sa pagiging politiko, sakripisyo niya kay Kris Aquino, at sakripisyo niya sa kanyang sakit. Ito lang yung mga alam natin. Sigurado marami pa tayong hindi alam. Pero nung Miyerkules, nakita natin ang bunga ng kanyang sakripisyo. Tunay nga na ang sakripisyo, sa bandang huli namumunga ng mabuti.


Tamang tama ang ebanghelyo natin ngayon, “Kung ibig ninumang sumunod sa akin, limutin niya ang ukol sa kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin.” Hindi ba sakripisyo ang paglimot ang nauukol sa sarili upang unahin ang nauukol sa iba? Hindi ba sakripisyo ang pasanin ang krus na inihaharap sa atin ng buhay? Hindi ba sakripisyo ang sundin ng nais ng Diyos kahit hindi ito ang ating nais, o plano? Pero dahil ang sakripisyong ito ay para sa Diyos, sa bandang huli mamumunga ng mabuti.

Ito ang ating pagtulungan. Dito tayo maging magkaagapay. Laging nadyan ang tukso na basta’t maaayos ako at ang pamilya ko, okey na ko. Kung anong mas madali, iyan ang pipiliin ko. Susundin ko kung ano ang gusto ko. Magpaalalahanan tayo na ang sakripisyo ng paglimot sa nauukol sa sarili upang unahin ang iba ay sa bandang huli mamumunga ng mabuti. Ang sakripisyo ng harapin ang krus at harapin ang mahirap ay sa bandang huli mamumunga ng mabuti. Ang sakripisyo ng pagsunod sa gusto ng Diyos at hindi sa gusto ko ay sa bandang huli mamumunga ng mabuti.

Madalas tayong makalimut. Madalas tayong pangunahan ng kahinaan. Dito tayo magpaalalahanan. Dito tayo magtulungan. Dito tayo maging magkaagapay. Dahil ito ang landas sa kabanalan.

the bread that endures for eternal life

August 2, 2009
18th Sunday, Ordinary Time, Year B

We all heard the news: Cory Aquino died yesterday. After all the prayers, all the rosaries, all the healing masses, why did Cory still die? Why didn't Cory recover from her illness? Where was the healing power of God? Did God ignore all the prayers? Did God turn a deaf ear? Does God truly listen to prayers? Or was it that God just didn’t care?

These are difficult questions. These are questions that challenge our faith. But when faced bravely these are questions that give meaning to how we live our life. These are questions that solidify our confidence in a most loving God.

In 2004, Cory wrote a prayer – A Prayer for a Happy Death. In that prayer, she wrote:

Almighty God, most merciful Father
You alone know the time
You alone know the hour
You alone know the moment
When I shall breathe my last […]

When the final moment does come
Let not my loved ones grieve for long […]

Let them know that they made possible
Whatever good I offered to our world.
And let them realize that our separation
Is just for a short while
As we prepare for our reunion in eternity […]

Cory believed that the separation that death brings “is just for a short while” for beyond death is “reunion in eternity.” God may not seem to answer positively the masses and the rosaries that asked for Cory’s healing, but we trust that God answered Cory’s own prayer. Cory was loved unconditionally by God, as we all are. And the separation brought about by death is just for a short while, as it shall be for all of us, for there is reunion in eternity.

The words of Jesus in the gospel today confirms this confidence in God. Jesus is the bread of life. He is the bread that comes down from heaven. He is the bread that endures for eternal life. In Jesus, life conquers death. In Jesus, life is changed, not ended. In Jesus, life ends in life, not death.

Sa harap ng masasalimuot na mga tanong na dulot ng kamatayan, inaanyayahan tayong magtiwala kay Hesus na tinapay ng buhay. Ang tumanggap sa kanya ay mananaig sa kamatayan. Ang manalig sa kanya ay magkakaroon ng buhay na walang hanggan.

When Cory was still with us, there wasn't any reservation to let all people know her deep faith in God and her great love for the Blessed Mother. Cory had faith. Cory believed. Cory received the bread of life. Cory may have left this world but she left in faith. She left trusting that the sting of death was never total. She left in anticipation of a reunion in eternity.

We may not have all the answers to all our questions, but what we have are the words of Jesus which are more than enough reasons to trust - to trust in Jesus, to trust the Bread that endures for eternal life. Amen.